Decyzja o realizacji inwestycji jest zależna od wielu czynników. Jednym z najistotniejszych, są ustalenia zawarte w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego. Wskazują one co i przy uwzględnieniu jakich parametrów możemy zrealizować na danym terenie. Jednak postanowienia tych planów wywołują wiele problemów, mających swój początek we właściwym odkodowaniu zawartych w nich norm prawnych.
Źródło prawa miejscowego
Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego (art. 14 ust. 8 ustawy z 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym). Stanowi zatem źródło prawa powszechnie obowiązującego na obszarze działania organu, który je ustanowił, wymienione wprost w art. 87 ust. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej. Z istoty tego aktu wynika, że jest on abstrakcyjny i generalny, gdyż nie reguluje aspektów odnoszących się do konkretnych podmiotów (tak: Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 12 października 2011 roku, sygn.akt: IV SA/Po 259/11). Jego postanowienia określają jednak granice korzystania z nieruchomości i wraz z innymi przepisami kształtują wykonywanie przez jednostkę przysługujących jej względem nich praw, z których niewątpliwie najistotniejszym jest prawo własności.
Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, powinien być ukształtowany przy uwzględnieniu zasad techniki prawodawczej, zawierając postanowienia o charakterze jednoznacznym, niepowodujące wątpliwości interpretacyjnych. Z oczywistych względów należy unikać w nim określeń, które mogą budzić wątpliwości (tak: Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 20 grudnia 2011 roku, sygn. akt: II OSK 2085/11). Spełnienie tych wytycznych przez organy gminy, do których wyłącznej kompetencji należy określanie przeznaczenia danego terenu, pozwala zminimalizować ewentualne problemy interpretacyjne, pojawiające się przed innymi organami, stosującymi ten akt prawa miejscowego, a także sądami administracyjnymi na etapie kontroli działalności administracji publicznej.
Okazuje się jednak, iż przy istnieniu, czy też nawet zastosowaniu tych reguł, coraz częściej pojawiają się trudności we właściwym odczytaniu postanowień miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Wprowadza to nie tylko niepewność podmiotu, do którego należy dana nieruchomość, w jaki sposób z niej korzystać (np. możliwość jej zabudowy), ale i komplikacje w stosowaniu postanowień planu przez organy. Nie ułatwia tego fakt, iż plan jest specyficznym źródłem prawa, składającym się z części tekstowej i graficznej, a jego właściwa wykładnia powinna uwzględniać każdy z tych elementów.
Ważne!