Ten spór ustrojowy jest wewnętrzną sprawą polski, a instytucje UE, Komisja Wenecka nie mają umocowania, aby wtrącać się w prawodawstwo suwerennego państwa. Tak można zdefiniować reakcję partii władzy.

Dla obrońców TK niebezpieczny jest zwłaszcza drugi projekt ustawy o TK, który odsuwa wybory nowego prezesa o miesiąc, licząc od 19 grudnia, tj. daty odejścia prof. Andrzeja Rzeplińskiego. Zmienia też zasady wyłaniania samych kandydatów na prezesa, obliguje także do dopuszczenia do orzekania trzech sędziów rekomendowanych przez PiS, których status jest dziś kwestionowany.

Czasu jest mało i Trybunałowi trudno będzie podjąć próbę zakwestionowania nowych przepisów. A to może oznaczać, że w TK zostanie wprowadzony nowy ład metodą faktów dokonanych.

Oczywiście ani wybór nowego prezesa rekomendowanego przez PiS, ani dopuszczenie grudniowych sędziów nie wygasi konfliktu. Sprawi jednak, że nie będzie już eskalował z wnętrza TK, stając się sporem przede wszystkim politycznym.

A to dla PiS jest już bardzo korzystna i bezpieczna sytuacja. Trwający od roku konflikt nie odbił się negatywnie na sondażach poparcia dla tej partii, i mało wskazuje, żeby stało się to w przyszłości. Dla większości wyborców to bowiem spór salonowy, niezrozumiały, nierzutujący na codzienne życie.

W niektórych sytuacjach może być wręcz dla partii władzy korzystny, gdyż opozycja, niosąc obronę TK na swoich sztandarach, nie zyska aż tak powszechnego poparcia, by pozwoliło odsunąć PiS od władzy podczas następnych wyborów.

PiS natomiast przekonał się, jak niebezpieczne są sprawy o dużym ładunku społecznym. Zlekceważenie znaczenia projektu ustawy antyaborcyjnej czy kontrowersje wokół obsady stanowisk w spółkach Skarbu Państwa były tego doskonałym dowodem.

Bezpieczniej zatem utrzymywać angażujący opozycję spór o TK, znosząc coraz bardziej chaotyczną krytykę ze strony Brukseli.

Zapraszam do lektury najnowszej „Rzeczy o Prawie".