Brodka: Jasno stawiam granice

Teledyski do pani płyty pokazują współczesność w orwellowskim sosie, ale chyba jeszcze z większą inwigilacją i kontrolą poprzez urządzenia elektroniczne niż Orwell przypuszczał. Ciekawe, że filmy były kręcone w budowlach z czasów PRL: to Pałac Kultury, warszawski „Młotek” czy Victoria. Iluzje wolności opadają?

I wracamy do przeszłości, i żyjemy w świecie nowoczesnych algorytmów. Decydują o tym, co powinno nam się podobać i podsuwają nam stosowne treści. Są bardzo spersonalizowane, dlatego docierają tylko do pewnej grupy odbiorców, zaś media – zamiast komunikować ludzi ze sobą – zamykają nas w sztucznej bańce. Oczywiście, procesy śledzenia nas nasiliła pandemia, gdy zostaliśmy niemal przykuci do elektronicznych urządzeń. W domowym zamknięciu stały się naszym oknem na świat, ale równolegle rejestrowały nasze zachowania. Gdy rozmawiamy o tym, że chcemy kupić buty – wchodząc do mediów społecznościowych widzimy reklamy tego, czego szukamy. Zdałam sobie sprawę, że serial „Black Mirror”, który był ostrzeżeniem, stał się de facto naszą codziennością. Dlatego proszę się nie dziwić, że płycie udzieliła się taka aura. Kiedy zabierałam się do pracy nad nią, myślałam że stworzę szalenie taneczny i radosny album, ale okazało się, że od dystopii trudno jest uciec.

Płyta ma swoje przesłanie , teledyski też.

Tak, chciałam stworzyć wizualną opowieść i szczególnie w „Game Change” działać na wielu płaszczyznach. Cieszy mnie, że odbiór teledysku jest tak dobry i wielopłaszczyznowy. Ludzie dopatrują się w nich nawet wątków antyszczepionkowych, bo kolejka stoi po pieczątki. Tak: antyszczepionkowcy też mają swoją wizję tego teledysku (śmiech).  Myślę, że w „Hey Man” komunikat jest bardziej jednoznaczny, bo opowiada o rolach związanych z płcią oraz zmienianiu ich. Właśnie o tym jest “BRUT”. o byciu pomiędzy.

Tak, chciałam stworzyć wizualną opowieść i szczególnie w „Game Change" działać na wielu płaszczyznach. Cieszy mnie, że odbiór teledysku jest tak dobry i wielopłaszczyznowy. Ludzie dopatrują się w nich nawet wątków antyszczepionkowych, bo kolejka stoi po pieczątki. Tak: antyszczepionkowcy też mają swoją wizję tego teledysku (śmiech). Myślę, że w „Hey, Man" komunikat jest bardziej jednoznaczny, bo opowiada o rolach związanych z płcią oraz zmienianiu ich. Właśnie o tym jest „BRUT", o byciu pomiędzy.

O tym się teraz mówi, są kolejne deklaracje kto jest binarny, a kto nie. Jak w takiej sytuacji odróżnić to, co jest ludzką potrzebą, a co modą?

Myślę, że to są podstawowe sprawy, z jakimi ludzie się zmagają. Ale nie chodzi nawet o watki LGBT+, bo to znacznie szerszy temat. Chciałam opowiedzieć m. in. o formach dyskryminacji, z jakimi kobiety się spotykają, gdy patrzy się na kobiety silne jako jednostki problematyczne, niewygodne. Tymczasem te same cechy u mężczyzn są zrozumiałe, a nawet dają komuś poczucie bezpieczeństwa. Mężczyzna powinien być silny, zdecydowany, kontrolujący, a kobieta – rzekomo – taka być nie może. To są najprostsze schematy, w jakie wpadamy. Ale te same problemy dotyczą mężczyzn. Wychowani w kulturze maczyzmu boją się pokazać swoją wrażliwą stronę. To sytuacje traumatyzujące dla wielu ludzi. 

A jak było z panią? 

Jestem właśnie gdzieś pomiędzy, z dyskryminacją się nie spotykam, ale być może dlatego, że część moich zachowań to elementy ochronne, że bardzo jasno stawiam granice.

Mówi pani o tym, że od zawsze była traktowana jako tak zwana „ostra kobitka”?

To na pewno. A jednocześnie spotykam się z komentarzami do mojego wizerunku, że jest to forma oszpecania się, wydziwiania. Padają pytania: dlaczego ona nie może wyglądać normalnie? Dlaczego ona nie może się ubrać jak kobieta? Nie może być kobieca?

To się nazywa bodyshaming.

Tak. A ja się zachowuję tak jak mam ochotę, nie zwracając uwagi na to, co inni uważają za atrakcyjne w wydaniu kobiety. Tym projektem chciałam również podkreślić, że bycie innym niż wszyscy jest super i nikt nie powinien nam wmawiać, że jest inaczej.

A czy czuje pani różnicę w tym, jak panią traktują w Polsce i na przykład w Wielkiej Brytanii?

Czuję ogromną różnicę w kwestii swobody wyrazu. Londyn daje szansę każdemu. Nie ocenia, nie wytyka palcami.

Pamiętam rozmowę z Manic Street Preachers: narzekali, że od Walijczyków w Londynie gorzej traktowani są tylko przybysze ze Wschodu.

Ja czegoś takiego nie doświadczyłam. Ze strony Brytyjczyków spotykałam się z otwartoscią i partnerstwem w pracy. Londyn za każdym razem dostarczał mi nowe możliwości i za to kocham to miasto.

Jaki komunikat chciała pani przekazać, dając na płytę zdjęcie z archiwum rodzinnego, pokazujące cię jako dziewczynkę z gigantycznym wężem?

Chciałabym powiedzieć, że w młodości byłam treserką węży, ale skłamałabym. To jest wakacyjne zdjęcie z Łeby. Do hotelu, gdzie mieszkałam z rodzicami, przyjechali cyrkowcy. O godz. 22.00 rodzice wyciągnęli mnie z łóżka na sesję z boa dusicielem. Do dziś pamiętam dotyk ciężkiego, oślizgłego gada na moim ciele. Jak to się łączy z płytą? Próbuję zinterpretować dla siebie pojęcie kobiecości. Z biegiem czasu odkrywam ją w nowy sposób. W tym sensie ta płyta jest bardzo kobieca i o kobietach. Tematem zdjęcia z okładki jest kontrast między wężem a dziecięcą niewinnością, nieświadomością płci, bo nie czułam się przecież obarczona świadomością bycia kobietą. Wąż jako symbol grzechu i tego, co czeka na tę dziewczynkę w przyszłości. Niewinność kontra pokusa. Ten kontrast wydał mi się ciekawy i prowokujący do rozmowy.