Tylko sam Kazik i Wojtek Jabłoński wiedzą, czy drugi singiel przewidzieli jako komentarz do tego, co może się wydarzyć po premierze „Twój ból jest lepszy niż mój”.

Jakby by nie było – dyrektor Tomasz Kowalczewski i jego pracodawcy zrobili wszystko, żeby piosenka „Powiedzcie, że kochacie nas” zabrzmiała jak drwina z tego, w jak nieprzyjemną polityczno-cenzorską aferę się wpędzili.

O ile pierwszy singiel jest zagrany w konwencji prostej ballady podwórkowej na akordeon, o tyle druga jest stylizowana na idiotyzm nic nie znaczących piosenek doby późnego Gomułki i dekady Gierka.

Muzycy ubrani w ortaliony - niby retro, a jednak współczesne, występują w mieszkanku, które przypomina  PRL, gdzie dumnie wyeksponowana jest pralka Frania, wystany w kolejce regał z dzbanuszkami. Jest też dywan, który stara się czyścić domowa gosposia w papilotach.

Tekst przypomina takie, z jaki drwił Stanisław Bareja i Stanisław Tym w scenach „Misia”, gdy dwóch milicjantów czy sbeków wymyślało hołdy dla władzy ludowej lub bełkotliwe szlagiery, o których jeden z wykonawców-lizusków mówił: „Ja wam zawsze wszystko zaśpiewam!”.

Kazik śpiewa:
„Powiedzcie, że kochacie nas
to samo wam w zamian powiemy
ze my kochamy także was
niczego innego nie chcemy
że zrobimy wszystko dla was
nawet gdy sami nie chcemy
pójdziemy dokąd każecie iść
i tak się kochać będziemy”
 
Rzecz w tym, że Kazik z Jabłońskim pastiszując czasy PRL, o których myśleliśmy, że dawno minęły – pokazują iż wszystko zaczyna przypominać, to co było: że jedyny styl jaki akceptują dzisiejsi następcy stylu PZPR to: „Łubu dubu, łubudubu, niech nam żyje prezes naszego klubu. Niech żyje nam!”.