Nowatorskie badania, zaprezentowane na V Europejskim Kongresie Neurologicznym, przez profesora Ivana Rektora z Uniwersytetu Masaryka w Brnie, wykazały, że przetrwanie Holokaustu miało długotrwały efekt psychologiczny i biologiczny związany z redukcją substancji szarej w mózgu, wpływając na obszary odpowiedzialne za reakcję na stres, pamięć, motywację, emocje, uczenie się i zachowanie.

Za pomocą rezonansu magnetycznego przebadano 28 osób, które przeżyły Holokaust i porównano z 28, które nie miały tego przeżycia w osobistej historii. Te pierwsze, które przeżyły, miały znacznie mniejszą ilość substancji szarej w porównaniu z osobami w podobnym wieku, które nie były bezpośrednio narażone na to doświadczenie.

Badanie różnicowało osoby, które w 1945 roku miały poniżej 12 lat. U tych osób ubytek substancji szarej był znacznie bardziej widoczny, co można przypisać większej wrażliwości na stresujące środowisko rozwijającego się mózgu dziecka.

Badanie potwierdziło zmniejszenie zawartości materii szarej w obszarach mózgu związanych z zaburzeniami stresu pourazowego (PTSD), jak u weteranów i osób doświadczających stresu we wczesnym wieku. Jednakże badania wykazały również, że redukcja zawartości materii szarej w innych obszarach mózgu wykroczyła daleko poza to, co wcześniej stwierdzono u osób cierpiących na PTSD. Pomimo ekstremalnego stresu, osoby, które przeżyły, twierdziły, że były zadowolone ze swojego życia osobistego i zawodowego po wojnie.

Naukowcy badają obecnie wpływ Holokaustu na dzieci i wnuki ocalałych. Pierwsze wyniki wskazują na zmniejszoną łączność pomiędzy strukturami mózgu zaangażowanymi w przetwarzanie emocji i pamięci. Dalsze badania mają na celu określenie, czy zmiany w mózgu opierają się na czynnikach behawioralnych i psychologicznych, czy też na czynnikach genetycznych.