W tak spektakularny sposób kończy się iluzja jaką przez dwa i pół roku starała się utrzymać szefowa rządu: że możliwe jest uzyskanie najważniejszych korzyści członkostwa w UE, jak choćby częściowy dostęp do jednolitego rynku, przy jednoczesnym zdobyciu najważniejszych korzyści z niezależności od Brukseli, jak własna polityka migracyjna.

Okazało się bowiem, że ten zgniły kompromis nie spodobał się ogromnej większości Izby Gmin.

Przeczytaj: Izba Gmin odrzuciła porozumienie z Unią Europejską ws. brexitu

Zwolennicy jasnego odcięcia się od Unii wskazywali, że propozycja May wiążę w nieskończoność Zjednoczone Królestwo poprzez tzw. backstop: włączenie Irlandii Północnej do unii celnej z krajami “27” dopóki nie znajdzie się inny sposób na uniknięcie przywrócenie kontroli na granicy między Ulsterem i Irlandią Północną.

Z kolei zwolennicy maksymalnie bliskiej współpracy z Unią dowodzili, że z powodu iluzji niezależności w globalnym świecie Londyn traci fundamentalne dla niego korzyści jak dostęp do unijnego rynku usług, w szczególności finansowych.

Lider laburzystów uważa, że wszystko to wina niekompetencji premier, która nigdy nie wierzyła w Brexit a mimo to próbowała go w jakiejś wersji przeprowadzić. Jeremy Corbyn chce teraz doprowadzić do obalenia rządu i rozpisania przedterminowych wyborów.

Ale jego ocena jest niesprawiedliwa. Wtorkowa porażka May pokazuje nie tyle niekompetencje szefowej rządu co obiektywną niemożność bycia jedną nogą we Wspólnocie i jedną poza nią. Dowodzi, że Wielka Brytania stanęła pod ścianą i musi teraz zdecydować, czy jest gotowa zapłacić wysokie koszty prawdziwego odcięcia pępowiny od Brukseli, w tym możliwego powrotu starć w Irlandii Północnej i nasilenia się szkockiego nacjonalizmu czy też schowa pod siebie ogon i pozostanie w Unii na dotychczasowych warunkach.

Tej decyzji, za Brytyjczyków, nie podejmie Corbyn nawet, gdyby zdobył władzę. Lider laburzystów sam bowiem się waha, karmi rodaków równie iluzoryczną co May wizją kraju, który jak Norwegia pozostawałby poza Unią ale stosował wszystkie jej regulacji. Państwo o takim potencjale i historii jak Wielka Brytania na dłuższą metę nigdy takiego układu nie zaakceptuje.

Pozostaje więc tylko jedno wyjście: ponowne referendum, w którym Brytyjczycy, już z pełną świadomością skutków oddanego głosu, zdecydują czy chcą być w pełni w Unii czy w pełni poza nią. Wszystkie inne rozwiązania będą tylko przedłużaniem żałosnego spektaklu, jakim od blisko trzech lat karmi Wielka Brytania świat.