A na poważnie? W czasach niespokojnych, takich, jakie mamy dziś, ludzie patrzą na sąd. A najbardziej na Sąd Najwyższy. Ton opinii SN z 30 listopada dotyczącej projektu zmian w ustawie o zgromadzeniach był błędem tego organu. Paradoksalnie przydałby się Sądowi Najwyższemu doradca polityczny, tylko po to, by pokazywać polityczne skutki sądowej eseistyki.
Obywatele mają prawo usłyszeć od SN, które przepisy są wątpliwe, które potencjalnie niezgodne z konstytucją, które nie odpowiadają standardom międzynarodowym i jakim. Jeśli zaraz musi to być przyprawione potokiem skojarzeń redaktora opinii sądowej, to para idzie w gwizdek – a w świat płynie sygnał, że Sąd Najwyższy wchodzi w polemiki z większością rządową.
Ktoś powie, że to tylko percepcja – ale właśnie ona ma największe znaczenie w publicznym odbiorze. Jeśli nie doradca polityczny, to przynajmniej medialny przydałby się Sądowi Najwyższemu. To złudzenie, że jeśli powiemy więcej, to ludzie więcej usłyszą – czasami wystarczy mniej, by przekaz był jaśniejszy.
Nie pierwszy raz brakuje u nas tego konkretu i jasnego przekazu w ustach sędziów oraz poczucia, że sąd jest ponad wszelkie, nawet najsłuszniejsze, racje w sporach, że po prostu odnosi się do rzeczy i w krótkich żołnierskich słowach mówi, jak jest. Właśnie dla dobra społecznego, jakie stanowi autorytet sądu, ludzie mają prawo nie wiedzieć, co się sędziom kojarzy z autorytaryzmem. Porównania historyczne, skojarzenia z minionymi systemami politycznymi najlepiej zostawić politologom i historykom lub przynajmniej – jeśli sędziowie już koniecznie chcą odbierać chleb komentatorom – formułować je w studiu telewizyjnym, bez sądowej pieczęci.
Nie ma sensu przekonywanie przez przedstawicieli władzy, że nowy projekt rozszerza prawo o zgromadzeniach. W oczywisty sposób jest inaczej. Lepiej jasno powiedzieć, jakie intencje stoją za projektem – zaryzykować, ludzie to kupią albo nie, ale przynajmniej oszczędzi się narodowi przewrotnej argumentacji. Mówienie, że pies to kot, nawet czasem w przypadku części polityków wypada efektownie, ale zawsze pozostawia gdzieś w tyle głowy osad nieszczerości.