Do takiego wniosku doszli francuscy naukowcy z Uniwersytetu Kartezjusza w Paryżu i z Inserm – Institut national de la santé et de la recherche médicale.
Ząb jest strukturą bardzo zmineralizowaną, tkwi w szczęce umocowany korzeniem. Część żywa zęba zbudowana jest z miazgi, w której znajdują się między innymi naczynia krwionośne i komórki nerwowe. Miazga otoczona jest wokół twardą substancją, tzw. zębiną, tkanką leżącą pod szkliwem w obrębie korony zęba oraz pod cementem w obrębie szyjki i korzenia zęba. Zbudowana jest w ok. 70 proc. z substancji nieorganicznych. Zębinę pokrywa szkliwo (emalia zębowa), jeszcze twardsze od niej. Gdy ząb się psuje, „uśpione" komórki macierzyste w zębinie budzą się, aby naprawić uszkodzenie.
Dostrzegli to francuscy naukowcy, zdołali zidentyfikować i wyizolować te komórki. Swoje badania prowadzili na miazdze z zębów trzonowych myszy. Wiadomość o tym zamieszcza pismo „Stem Cell". Zespołem kieruje dr Odile Kellermann.
Badacze zaobserwowali, że na tych komórkach znajduje się pięć specyficznych receptorów reagujących na dopaminę i serotoninę oraz dwa neuroprzekaźniki odgrywające istotną rolę w funkcjonowaniu organizmu. Obecność tych receptorów na powierzchni komórek macierzystych wskazuje na to, że są one w stanie reagować na dopaminę i serotoninę w przypadku uszkodzenia zęba.
Dopamina jest organicznym związkiem, ważnym neuroprzekaźnikiem wytwarzanym przez neurony ośrodkowego układu nerwowego, podobnie jak serotonina – także związek organiczny i ważny neuroprzekaźnik w ośrodkowym układzie nerwowym.
Naukowcy zadali sobie pytanie, jakie komórki mogą się znajdować na tych neuroprzekaźnikach pełniących funkcję sygnałów alarmowych. Okazało się, że są to trombocyty, czyli płytki krwi uaktywniane w razie uszkodzenia zęba. Są one odpowiedzialne za uwalnianie wielkiej ilości serotoniny i dopaminy „werbującej" komórki macierzyste do naprawienia zęba.
Aby sprawdzić, czy opisany mechanizm jest prawdziwy, badacze przeprowadzili doświadczenie na szczurach. Zaobserwowali, że naprawa zębów nie zachodzi u zwierząt, u których zmodyfikowane płytki krwi nie wytwarzają serotoniny i dopaminy, a więc gdy brak sygnału o usterce zęba.