Zarówno Polska, jak i Niemcy jako państwa członkowskie UE mają obowiązek stosowania przepisów wspólnotowych w dziedzinie zabezpieczenia społecznego, które formułują pewne zasady. Wśród nich jest zasada stosowania ustawodawstwa tylko jednego państwa członkowskiego.
Oznacza to, że osoba emigrująca podlega wyłącznie ustawodawstwu państwa, w którym wykonuje pracę. Dodatkowo można zsumować okresy przepracowane w każdym z krajów UE, jeżeli w państwie, w którym chcemy uzyskać świadczenie, jest potrzebny odpowiednio długi okres ubezpieczenia.
Kolejną obowiązującą zasadą jest ta dotycząca zachowania praw wcześniej nabytych. Jeżeli więc w Polsce otrzymujemy świadczenia pieniężne z tytułu inwalidztwa, starości, śmierci, wypadków przy pracy czy chorób zawodowych, mamy prawo je otrzymywać na terenie Niemiec w wysokości nie niższej niż świadczenia otrzymywane w rodzimym kraju.
W świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE, mimo obowiązywania zasady równego traktowania obywateli w całej UE, w uzasadnionych okolicznościach państwa członkowskie mogą traktować imigrantów z innych krajów UE inaczej niż swoich obywateli, jeśli wynika to z regulacji krajowych. Dotyczy to podstawowego zabezpieczenia na pokrycie kosztów utrzymania dla bezrobotnych, w sytuacji gdy osoba bezrobotna przyjedzie do tego kraju wyłącznie z zamiarem wykorzystania systemu opieki społecznej lub w celu poszukiwania pracy. Aby zapobiec nadużyciom, uniemożliwiono pobieranie świadczeń rodzinnych w kilku państwach jednocześnie.
