W art. 2 pkt 3 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=3910518AE5C0BCB9A77419891F53FEAF?id=358718]ustawy Prawo zamówień publicznych[/link] zawarta została definicja kierownika zamawiającego. Zgodnie z tym przepisem przez kierownika zamawiającego należy rozumieć osobę lub organ, który - zgodnie z obowiązującymi przepisami, statutem lub umową - jest uprawniony do zarządzania zamawiającym, z wyłączeniem pełnomocników ustanowionych przez zamawiającego.
Zgodnie z poglądami doktryny definicja kierownika zamawiającego jednoznacznie odsyła do przepisów określających status i regulujących organizację danego zamawiającego, przy czym pod uwagę będą brane nie tylko przepisy ustaw i rozporządzeń, ale także aktów wewnętrznych, a w przypadku podmiotów prawa prywatnego - również umów. Kierownikiem zamawiającego - w zależności od przepisów ustrojowych dotyczących danego podmiotu (zamawiającego) - jest osoba fizyczna (np. kierownik urzędu) lub organ kolegialny (np. zarząd, rada).
Wątpliwości może budzić przede wszystkim rozgraniczenie kompetencji w urzędach, w których, na mocy [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr?id=183391]ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o państwowym zasobie kadrowym i wysokich stanowiskach państwowych (Dz. U. Nr 170, poz. 1217 z późn. zm.)[/link] utworzono stanowisko dyrektora generalnego. Zgodnie z art. 21 ust. 4 pkt 1 lit. d) ustawy o państwowym zasobie kadrowym i wysokich stanowiskach państwowych, dyrektor generalny odpowiada za gospodarowanie mieniem urzędu, w tym zlecanie usług i dokonywanie zakupów dla urzędu oraz zapewnianie prowadzenia ewidencji majątku urzędu. Potwierdza to art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa, zgodnie z którym: "Kierownicy urzędów państwowych, w rozumieniu przepisów o pracownikach urzędów państwowych, w szczególności dyrektorzy generalni urzędów, reprezentują Skarb Państwa w odniesieniu do powierzonego im mienia i w zakresie zadań ich urzędów, określonych w odrębnych przepisach". Wzajemna relacja pomiędzy przytoczonymi przepisami prowadzi do konstatacji, że dyrektor generalny będzie kierownikiem zamawiającego dla zamówień związanych z działalnością urzędu, a minister dla zamówień związanych z mieniem powierzonym mu w celu realizacji jego zadań [1].
Należy zauważyć, iż [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=E29860D998103360DC4DBC5E796C5496?id=293420]ustawa z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr. 227, poz. 1505)[/link], z pewnymi wyjątkami wymienionymi w art. 216, wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia jej ogłoszenia, w tym też dniu traci moc ustawa o państwowym zasobie kadrowym i wysokich stanowiskach państwowych. Jednakże treść art. 21 ust. 4 pkt 1 lit. d) tej ustawy, znajdzie swoje odzwierciedlenie w art. 25 ust. 4 pkt 1 lit. e) ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej.
Wydaje się, że wprowadzenie przepisu art. 25 ust. 4 pkt 1 lit. f) do ustawy o służbie cywilnej, zgodnie z którym dyrektor generalny urzędu zapewnia funkcjonowanie i ciągłość pracy urzędu, warunki jego działania, a także organizację pracy, w szczególności poprzez wykonywanie kompetencji kierownika zamawiającego w rozumieniu ustawy Prawo zamówień publicznych, potwierdza jedynie dotychczasowe kompetencje dyrektora generalnego w tym zakresie. Ww. przepis odsyła przede wszystkim do definicji kierownika zamawiającego zawartej w ustawie Prawo zamówień publicznych oraz do przepisów regulujących czynności do wykonywania których zobowiązany lub uprawniony jest kierownik zamawiającego.
