"Rz": Te miliony Egipcjan protestujących ostatnio na ulicach przeciwko wywodzącemu się z Bractwa Muzułmańskiego prezydentowi Mursiemu – to rewolucja czy kontrrewolucja?

Said Sadek:

To raczej druga fala ostatniej rewolucji. Arabowie przeżyli dwie rewolucje w historii współczesnej. Pierwsza była przeciw zagranicznej okupacji, druga, zwana arabską wiosną, przeciwko okupacji lokalnej, czyli państwu policyjnemu. Druga fala tej drugiej, czy jak ktoś woli, trzecia rewolucja, jest przeciwko islamizmowi i wykorzystywaniu w polityce islamistycznych sloganów. Islamistom nie udało się zarządzanie krajem, i w Egipcie, i w Tunezji. To największy błąd tych wybranych przecież przez narody władz. Będzie to miało skutki dla całego świata muzułmańskiego – dla przyszłości ruchów islamistycznych. A powstałe w 1928 r. Bractwo Muzułmańskie to matka wszystkich takich ruchów.

Czy jest jakakolwiek szansa na kompromis między Mursim a opozycją?

Nie ma. Ludzie i wiele instytucji zmobilizowało się przeciw niemu. Jedyne, co może zrobić, to ustąpić. I przy okazji pokazać, że jest marionetką w rękach najwyższego przywództwa Bractwa Muzułmańskiego, ciała przypominającego Politbiuro sowieckiej partii komunistycznej ze starymi mężczyznami i średniowiecznymi ideami.

Kto odgrywa główną rolę w opozycji?

Jest dwóch głównych graczy. Ruch Tamarud (Bunt) złożony z młodych rewolucjonistów, którym udało się zebrać 22 mln podpisów pod apelem o przyśpieszone wybory. I Narodowy Front Ocalenia, czyli koalicja partii liberalnych i lewicowych, z takimi postaciami jak Mohamed ElBaradei [były szef Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej] i Amr Musa [były szef Ligi Arabskiej]. Front wspierał zbieranie podpisów, podobnie jak ruchy kobiece, Koptowie i młodzież.

Młodzi rewolucjoniści, którzy obalili ponad dwa lata temu dyktatora Hosniego Mubaraka, współpracują teraz z ludźmi dawnego reżimu, bo łączy ich sprzeciw wobec islamistów. Dawni opozycjoniści wybaczyli ekipie Mubaraka?

Mubarak jest skończony, a jego zwolennicy to w większości oportuniści. Przedstawiciele starego reżimu nie są zresztą żadną poważną siłą, poza prywatnymi kanałami telewizyjnymi, biznesem i daleką prowincją.

Co może zrobić armia, która obu stronom postawiła upływające w środę ultimatum – mają się dogadać.

Może zmusić prezydenta, by ogłosił przyśpieszone wybory prezydenckie w ciągu sześciu miesięcy. Armia tak jak w 2011 r. nie zwróci się przeciw protestującemu narodowi.