Niemal każde miasto jest odrębnym organizmem, silny jest konflikt między zachodem (Trypolitanią) i wschodem (Cyrenajką). Na wschodnim krańcu Cyrenajki, w Tobruku, działa parlament, też uznawany przez społeczność międzynarodową, ale zajmujący niejednoznaczną postawę wobec rządu zgody narodowej, powołanego w grudniu ubiegłego roku. Na początku nie chciał go poprzeć, potem poparł, ale nie do końca. Najwięcej problemów sprawia generał Chalifa Haftar, dowódca armii tobruckiego parlamentu. To dawny oficer bliski Kaddafiemu, potem przez niego więziony. Uciekł do USA, gdzie mieszkał wiele lat i nawet uzyskał amerykańskie obywatelstwo. Wrócił do kraju w czasie rewolucji w 2011 roku, niektórzy uznawali go za reprezentanta amerykańskich interesów wysłanego przez CIA.

Teraz gen. Haftar jest przeciwnikiem mieszania się w sprawy libijskie Amerykanów (i innych państwa zachodnich – bo w tę wojnę zaangażowani są też Francuzi i Włosi). I zarzuca rządowi, że wbrew interesom Libii, korzysta z zagranicznego wsparcia wojskowego w walce z tzw. Państwem Islamskim – które sami Libijczycy powinni wygnać z kraju. Przeciwni interwencji Zachodu są też lokalni przywódcy w kilku dużych miastach Cyrenajki – islamiści zwalczający tzw. Państwo Islamskie, którego znaczna część bojowników to obcokrajowcy.

Przegrywający w Libii dżihadyści zapewne będą się próbowali gdzieś przenieść. Pozostaje im przede wszystkim sąsiednia Tunezja, z której się wywodzi wielu z nich, albo Europa. Kilka miesięcy temu pojawiły się pogłoski, że Daesh szykuje samobójcze ataki lotnicze na Starym Kontynencie. Bardziej prawdopodobne jednak, że terroryści będą próbowali się przedostać do Europy tradycyjnym, morskim szlakiem imigrantów. W tym roku z Libii do Włoch przepłynęło już 100 tysięcy imigrantów. A setki tysięcy, głównie z Czarnej Afryki, czekają tu na możliwość przepłynięcia do Włoch. Niektórzy szacują, że chętnych jest nawet 800 tysięcy.