Mistrzostwa na ziemi niespodzianek

[b]RZ: Ile razy był pan w Polsce, zanim się okazało, że razem z Ukrainą zorganizujemy mistrzostwa Europy?[/b]

[b]Martin Kallen:[/b] Dwa, może trzy razy, głównie w Warszawie, przy okazji meczów piłkarskich. A rok temu przyjechałem tutaj i na Ukrainę na długie wakacje. Chciałem się przekonać, jakie te kraje są na co dzień, a nie od święta. Rozejrzeć się po okolicy, pójść na piwo, wyjść gdzieś wieczorem. Prywatnie, a nie w delegacji. Poznać ludzi, zobaczyć z bliska, jak żyją. Przejechać się komunikacją miejską, pociągiem, samochodem, po autostradach, przez centra miast. To było pięć, sześć tygodni, tyle trzeba, żeby mieć dobry obraz kraju, jakieś trwałe wrażenie.

[b]Jakie to było wrażenie? [/b]

Podoba mi się tu. Dla ludzi Zachodu, którzy Polski i Ukrainy nie mieli jeszcze szansy poznać, to będzie ziemia odkryć. Pamiętam swoje zaskoczenie, gdy na cztery dni pojechałem do Gdańska i pierwszy raz odwiedziłem Sopot. I nagle znalazłem się na wybrzeżu Hiszpanii: słońce, muzyka, imprezy na plażach, pełne lokale. A takich miłych niespodzianek było więcej. Warszawa żyje bardzo szybko i nie sposób się tu nudzić, Poznań ma wyjątkowe centrum z setkami barów i lokali, we Wrocławiu już zawarłem pierwsze przyjaźnie. Kijów jest piękny, Lwów jak z pocztówki, Donieck ma wielki Szachtar, którego oglądanie jest zawsze przyjemnością. W Charkowie też mają niezły klub, ale dla mnie to przede wszystkim miasto pięknych studentek.

[b]To trzeci turniej finałowy, którego organizacją będzie pan kierował, po Euro 2004 w Portugalii i Euro 2008 w Austrii i Szwajcarii. Portugalczycy byli, jak pan wspominał, bardzo wyczuleni na punkcie swojej narodowej dumy. Austriacy i Szwajcarzy – profesjonalni, ale czasami mało entuzjastyczni. A Polacy i Ukraińcy?[/b]

To nie do końca tak. W każdym kraju ludzie są wyczuleni na punkcie swojej dumy i nie lubią, jak się ich poucza. W tym sensie Euro 2004 niewiele się różniło od Euro 2008. Pracę z Portugalczykami wspominam świetnie. Jose Manuel Barroso, wówczas premier, cały czas mnie wspierał, ludzie byli bardzo oddani sprawie. To raczej media stworzyły problem pod tytułem: przyjeżdża wielki pan z UEFA i będzie nam rozkazywał. Ale tak było tylko na początku, potem wszyscy zrozumieli, że to jest dobre rozwiązanie. Ten turniej należy do UEFA, jego organizacja jest coraz bardziej skomplikowana i musimy mieć wpływ na wszystko, co się dzieje. Przynosimy ze sobą doświadczenie przeszłych turniejów, procedury, pomagamy ograniczać ryzyko, pilnujemy, żeby zobowiązania wobec sponsorów i telewizji były szanowane. Ale to w niczym nie uchybia naszym gospodarzom. Oni mają najważniejsze zadanie: nadać temu turniejowi smak. W 2012 to ma być polski smak i ukraiński smak. Cała reszta to tylko technika.

[b]Gdy dwa lata temu Polskę i Ukrainę wybierano w Cardiff na gospodarzy Euro 2012, wiedział pan już, że będzie szefem tego projektu?[/b]

Sytuacja była trochę bardziej skomplikowana. To ja sam musiałem wybrać, czy po 15 latach pracy w UEFA, najpierw w dziale marketingu, potem organizacji wielkich imprez, chcę nadal się tym zajmować czy spróbować czegoś innego.

[b]Chciał pan wrócić do biznesu, z którego kiedyś przeniósł się pan do UEFA?[/b]

Myślałem o pracy, która nie wymaga aż tylu podróży i ciągłej pracy na 120 procent. Bo jeśli przy organizacji ME pracujesz na 100 procent, to nie podołasz. Tu co miesiąc, co tydzień wyrastają jakieś przeszkody.

A to ludzie z twojego zespołu się nie sprawdzają, a to zmienia się rząd i przygotowania zostają na jakiś czas wstrzymane, i tak dalej.

Coś idzie nie tak, jak zaplanowano, a ty musisz znaleźć rozwiązanie, bo D-Day się zbliża. Nie ma rady. W biznesie można pewne rzeczy odłożyć, tutaj nie. Nie zmienimy daty meczu otwarcia. Ona jest jak ściana, która na ciebie sunie. Musisz zdążyć się ustawić tam, gdzie trzeba.

[b]Zanim miesiąc temu w Bukareszcie UEFA ogłosiła, że Euro na pewno odbędzie się w Polsce i na Ukrainie, w czterech polskich miastach, mieliśmy wiele obaw, że ta ściana nas przygniecie. Pan też się obawiał?[/b]

Ja wychodzę z założenia, że w futbolu nie ma rzeczy niemożliwych. Jeśli chodzi o organizację samego turnieju, nie miałem wątpliwości, że się uda. Problemem jest infrastruktura, pod tym względem Ukraina ma w porównaniu z Polską zaległości i bardzo dużo do zrobienia. Tam ostateczny wybór miast nastąpi w listopadzie. Oczywiście, te miasta nie muszą być gotowe na listopad, chodzi o to, by pokazały, że mogą być gotowe.

[b]Które z nich mają największe szanse?[/b]

Kijów jest już gotowy do organizowania meczów grupowych, dlatego został wymieniony w Bukareszcie jako jedyne ukraińskie miasto pewne tego, że mecze się w nim odbędą. Pozostali mają mniej więcej te same problemy: lotniska, zakwaterowanie, niektórzy mają też kłopoty ze stadionami. W Doniecku w sierpniu otworzą jeden z najpiękniejszych stadionów Europy, ale gdy spojrzymy na sprawy zakwaterowania, obraz już taki piękny nie jest. Muszą tam znaleźć jakieś rozwiązanie, bo nie wierzę, że nagle zacznie w Doniecku wyrastać hotel za hotelem. To nie miałoby tam ekonomicznego uzasadnienia. Lwów ma z kolei pod dostatkiem hoteli w mieście i okolicy, ale poważnym problemem jest lotnisko.

[b]Jakie są problemy Polski?[/b]

Lotniska i autostrady to największe wyzwania.

[b]A dworce kolejowe? Karierę zawodową zaczynał pan w szwajcarskiej kolei. Nie był pan zszokowany tym, co zobaczył w Polsce?[/b]

Nie dramatyzujmy. Dworce są przede wszystkim od tego, żeby wysłały w podróż jak najwięcej osób. Dla mnie liczy się przepustowość, nie wygląd. Zresztą jeśli chodzi o koleje, to tutaj wielkie zmiany przed turniejem nie są konieczne. Niektóre połączenia zostaną przyspieszone i unowocześnione, ale to wszystko.

[b]

Mistrzostwa w Portugalii i Szwajcarii przygotowywał pan jako szef spółki powołanej przez UEFA. Teraz jest pan dyrektorem projektu, a zamiast jednej spółki są dwie, polska i ukraińska. Skąd ta zmiana?[/b]

Zmienia się struktura, sens pozostaje ten sam. Portugalska spółka to było joint venture UEFA oraz tamtejszego związku piłkarskiego, z bardzo małym udziałem rządu. Małym, czyli 5-procentowym. UEFA miała

54 procent. W Austrii i Szwajcarii ze względów prawnych zdecydowaliśmy się powołać nie joint venture, ale spółkę córkę UEFA. 100 procent udziałów należało do UEFA, a austriacki i szwajcarski związek piłkarski były partnerami reprezentowanymi w zarządzie spółki. Chodziło o to, by późniejsze przejście do turnieju 2012 było bardziej płynne. Ale Michel Platini, gdy przejął rządy w UEFA, postanowił, że trzeba sprowadzić strukturę organizacji mistrzostw niżej, na poziom krajów gospodarzy. Więc teraz mamy dwa komitety organizacyjne pod nazwami Polska 2012 i Ukraina 2012. Oba są spółkami córkami PZPN i ukraińskiej federacji piłkarskiej. A ja będę koordynatorem i nadzorcą tych komitetów.

[b]

Będzie pan koordynował ze swojego gabinetu w Nyonie, czy przeprowadzi się do nas, jak przed Euro 2004, gdy miał pan swoje wielkie biuro w Lizbonie?[/b]

[wyimek]Turniej należy do UEFA, ale to nie uchybia gospodarzom. Euro 2012 ma mieć polski i ukraiński smak. Reszta to technika[/wyimek]

Od przyszłego roku zaczniemy wysyłać pracowników UEFA do obu krajów. A moja przeprowadzka to jeszcze temat do dyskusji. Prezes Platini chce, żebym został w Szwajcarii. Zobaczymy, jak będą przebiegać przygotowania. Na pewno, niezależnie od decyzji, będę ciągle kursował między Nyonem, Warszawą i Kijowem.

[b]

Wielu specjalistów, którzy pracowali dla pana w Portugalii, znalazło się potem w sztabie Euro 2008. Teraz przeniosą się do Polski i na Ukrainę?[/b]

Wielu z nich tak, zwłaszcza ci odpowiedzialni za najważniejsze sprawy. Od 1996 roku budowaliśmy zespół do spraw organizacji, on jest fundamentem, na którym się opieramy, uzupełniając skład działaczami z krajów gospodarzy turnieju. Tak będzie i tym razem. Ludzie to największy atut Polski. Są entuzjastyczni, gotowi do poświęceń. Mówię i o tych z komitetu organizacyjnego, i z miast, i z rządowej spółki PL 2012.

[b]