Skarżący zawarł z bankiem dwie umowy kredytu hipotecznego indeksowane kursem CHF: w kwocie 1 mln 250 tys. zł oraz w kwocie 3 mln 200 tys. zł. Jako zabezpieczenie ustanowiono hipoteki kaucyjne. W 2013 r. bank wystąpił przeciwko skarżącemu do sądu o wydanie nakazu zapłaty na kwotę 9 mln 942 tys. zł. Sąd Okręgowy uwzględni pozew i wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym. Skarżący nie wniósł zarzutów od nakazu zapłaty.
W 2020 r. skarżący wniósł zaś skargę o wznowienie postępowania w związku z orzeczeniem TSUE wydanym 3 października 2019 r. w sprawie Dziubak C – 260/18. Jako podstawę wznowienia wskazał art. 4011 k.p.c. Sąd Okręgowy odrzucił skargę z uwagi na nieoparcie jej na ustawowej podstawie, bo w żądanie wznowienia postępowania na podstawie wyroku TSUE nie jest objęte normą art. 4011 k.p.c. Sąd Apelacyjny podtrzymał to postanowienie. Wskazał, że art. 4011 k.p.c. przewiduje możliwość wznowienia postępowania jedynie w przypadku wydania orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny. Skargę kasacyjną skarżącego Sąd Apelacyjny odrzucił jako niedopuszczalną.
Czytaj więcej
Nie ma podstaw by banki żądały wynagrodzenia za korzystanie z kapitału w przypadku stwierdzenia p...
W opinii RPO, wznowienie postępowania po wyroku TSUE jest dopuszczalne, bo wynika i z Konstytucji, i z prawa unijnego. Zasada zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa oznacza zaś, że jednostka ma prawo oczekiwać od władzy czytelności, przejrzystości, poszanowania zasad systemowych gwarantujących ochronę praw człowieka.
Interpretacja przepisów dotyczących wznowienia postępowania winna opierać się o względy celowościowe i systemowe. Nadanie nadrzędnego znaczenia wymogom formalnym może doprowadzić do istotnego utrudnienia w dochodzeniu praw przez obywateli, a przede wszystkim konsumentów, którzy podlegają szczególnej ochronie w prawie UE. Dotychczasowa praktyka sądowa dotycząca rozpoznawania spraw konsumenckich, wskazuje na niski poziom zapewniania skuteczności prawa unijnego i ochrony słabszej strony stosunku prawnego.