Sprawa miała swój początek w 1997 roku, kiedy pozwany zawarł umowę kredytu odnawialnego na kwotę 4,5 tysiąca złotych. Z uwagi na brak terminowej spłaty kredytu mężczyzna zawarł z bankiem ugodę.
Z uwagi na to, że pozwany nie wywiązał się ze swoich obowiązków wobec banku, bank wypowiedział mu umowę ugody i zobowiązał do uregulowania kwoty zobowiązania wraz z odsetkami. W 2006 roku Sąd Rejonowy w Mrągowie wydał nakaz zapłaty zgodnie z wnioskiem banku.
W 2010 roku pełnomocnik jednego z funduszy inwestycyjnych wniósł do Sądu Rejonowego w Mrągowie pozew o zasądzenie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym kwoty 9 850,07 złotych, obejmującej należność główną w wysokości 3 427,59 złotych oraz odsetki. Pozew został skierowany wobec tej samej osoby, z którą wcześniej procesował się bank. Fundusz wskazał, że bank dokonał przelewu wierzytelności przysługującej mu od mężczyzny, wynikającej z zawartej z nim umowy kredytu odnawialnego z 1997 roku.
Sąd Rejonowy w Mrągowie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z wnioskiem funduszu. Odpis nakazu z pouczeniem o możliwości złożenia sprzeciwu odebrała żona pozwanego. Sprzeciw nie został złożony. Orzeczenie stało się prawomocne.
24 stycznia 2013 roku wpłynął do sądu wniosek pozwanego o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty, który został odrzucony przez sąd z powodu nie wskazania przyczyny opóźnienia oraz braku uprawdopodobnienia możliwości złożenia sprzeciwu w przewidzianym terminie.
Kolejny wniosek w tym przedmiocie mężczyzna złożył 30 sierpnia 2013 roku wskazując, iż w tamtym czasie nie mieszkał pod adresem doręczenia, a nakaz odebrała jego żona, która mu go nie przekazała. Również ten wniosek został odrzucony przez sąd.
Prokurator Generalny wniósł o uchylenie nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy w Mrągowie 31 sierpnia 2010 roku i umorzenie postępowania.
Jak podniesiono w skardze, zaskarżone orzeczenie doprowadziło do rażącego naruszenia prawa procesowego poprzez uchybienie powadze rzeczy osądzonej oraz zasadzie związania sądów prawomocnym orzeczeniem. Pomimo, iż w sprawie zachodziła tożsamość stron i przedmiotu rozstrzygnięcia, doszło do wydania ponownego nakazu zapłaty i na inną kwotę. Sąd zaniechał uwzględnienia z urzędu istnienia powagi rzeczy osądzonej jako okoliczności uzasadniającej odrzucenie pozwu wtórnego.
Zdaniem PG, obrazę przepisów procedury cywilnej, jakiej dopuścił się sąd, cechuje rażący charakter, bowiem brak jest możliwości zaakceptowania, w świetle wymagań praworządności, orzeczenia naruszającego jedną z podstawowych zasad tego procesu w postaci res iudicata, będącą wyrazem bezpieczeństwa prawnego. Nakaz zapłaty wydany w tej sprawie jeszcze przed cesją wierzytelności, po jej dokonaniu przez bank na rzecz funduszu, ma cechę prawomocności i moc wiążącą wobec funduszu.
Poradnik specjalny: Polski Ład - jak rozliczyć się z fiskusem
