Profesor Zbigniew Raszewski (1925-1992) z urodzenia poznaniak, z wykształcenia polonista, z wyboru warszawiak, był profesorem Instytutu Sztuki PAN oraz PWST w Warszawie i przez 36 lat redaktorem „Pamiętnika Teatralnego”, jednego z najciekawszych takich periodyków w Europie.
Czytaj więcej
Nas uczono – mówił Zbigniew Zapasiewicz – że rola to jest gorset, który aktor ma na siebie nałożyć. Holoubek wprowadził aktorstwo osobiste, osobowościowe, wykorzystywał rolę do tego, żeby od siebie powiedzieć coś o świecie.
Efektem jego teatralnych zainteresowań była m.in. dwutomowa biografia ojca polskiej sceny narodowej Wojciecha Bogusławskiego oraz „Krótka historia teatru polskiego” - pierwsze całościowe ujęcie dziejów naszej sceny.
„Zakres zainteresowań Zbigniewa Raszewskiego był ogromny” – podkreślała Dorota Buchwald w rysie biograficznym uczonego opublikowanym w Encyklopedii Teatru Polskiego. – „Badał dzieje teatru polskiego od średniowiecza do współczesności, od historii i teorii dramatu do teorii widowiska, od architektury sceny do sztuki aktorskiej czy reżyserii. Pisał monografie i syntezy, szkice i przyczynki, recenzje i noty. Interesował go teatr w jego różnorodności form, w powiązaniu z historią narodu, polityką, obyczajowością, filozofią, wierzeniami religijnymi i innymi sztukami”.
Profesor Raszewski łączył działalność badawczą z pracą pedagogiczną. Na zajęciach wprawiał studentów w podziw swą umiejętnością mówienia w sposób prosty i jasny o sprawach skomplikowanych, poczuciem humoru, ciekawością świata, której teatr, był tylko jednym z elementów.