Performans taneczny „UNISONO" Aleksandry Borys, młodej tancerki i choreografki, powstał na podstawie twórczości pionierki tanecznej improwizacji Anny Halprin.
Anna Halprin, uznawana za prekursorkę ruchu hipisowskiego, w swojej pracy odwoływała się przede wszystkim do źródeł tańca i jego pierwotnej aktywności witalnej. Interesowały ją struktura i dynamika ruchu, który mogła potem wykorzystać jako materiał choreograficzny. Taniec był dla niej celem samym w sobie, odrzucała przekonanie, że mogą zajmować się nim tylko profesjonaliści.
Pod koniec lat 40. XX wieku przeniosła się z Nowego Jorku – centrum tańca współczesnego – do San Francisco, gdzie działały jedynie trzy niewielkie zespoły taneczne. W 1955 roku założyła San Francisco Dancers' Workshop, które stało się ważnym ośrodkiem edukacyjnym przyciągającym takich artystów jak Trisha Brown, Yvonne Rainer, John Cage. Źródłem inspiracji był dla niej Bauhaus i jego idea zaangażowania w proces współtworzenia różnych mediów artystycznych. Do współpracy zapraszała artystów zajmujących się rozmaitymi dziedzinami sztuki. W ten sposób narodziły się scory/recepty (ang. scores).
Scory przede wszystkim stanowiły zapis zasad, zadań oraz założeń działania. Nie tylko tancerze, ale również wszyscy artyści zaangażowani w projekt mogli z nich korzystać i współpracować ze sobą na równych zasadach. Od klasycznej choreografii odróżniało je to, że pozostawiały w spektaklu miejsce na nieookreśloność, niedopowiedzenie. Wymagało to od performera jednocześnie świeżości w działaniu oraz świadomości i ogromnej koncentracji.
Studio, w którym pracował zespół Halprin, mieściło się na otwartym powietrzu, co spowodowało, że choreografka wpadła na pomysł umiejscowienia tańca nie tylko na teatralnej scenie, ale również w każdym innym możliwym miejscu. Traktowała ruch jako efekt sytuacji, w której znajduje się tancerz. Wszystkie elementy w spektaklu były dla niej równe, żadne z używanych mediów nie mogło dominować.
