Prezydent Turcji o lipcowym puczu

Problem polega na tym, że w przeciwieństwie do bin Ladena Gülen do organizacji zamachu się nie przyznał. Nawet go potępił. Do opinii publicznej nie dotarły też żadne dowody. Jedynie spekulacje, że Gülen dał sygnał swoim zwolennikom w wojsku, występując w nagraniu wideo w ubraniu przypominającym mundur. Minister sprawiedliwości twierdzi, że podczas przesłuchania kilku puczystów przyznało, że dostali rozkaz od mieszkającego w Ameryce wpływowego kaznodziei. Ale śledztwo od początku budzi wątpliwości. Do dowodzenia juntą miał się przyznać czterogwiazdkowy generał Akin Öztürk, potem jednak wszystkiego się wyparł, co go nie uratowało – nadal siedzi w więzieniu, zdegradowany i wymazany z Najwyższej Rady Wojskowej. Öztürk przedstawił się też jako ten, który zwalczał w armii „równoległe struktury" podporządkowane Gülenowi. Wielu aresztowanych wojskowych to bez wątpienia güleniści, ale mogli zorganizować pucz nie na rozkaz kaznodziei, lecz po to, by ratować skórę, wiedzieli, że są na liście do zwolnienia, a niektórzy i do aresztowania.

Od nieudanego zamachu stanu jutro upłyną dokładnie cztery miesiące. Przez ten czas Turcja bardzo się zmieniła. Rozliczenia z prawdziwymi i domniemanymi puczystami, i wszelkimi innymi prawdziwymi i domniemanymi wrogami, przeorały krajobraz polityczny kraju. Rozbita została prokurdyjska partia HDP. Około 100 tysięcy urzędników straciło pracę, za kraty trafiło ponad 37 tysięcy ludzi. Zakazem działalności objęto 370 organizacji pozarządowych.

Steinmeier do Ankary

Tureckie władze tropią też zwolenników Gülena w Europie. I starają się zdobywać coraz większe wpływy wśród emigrantów z Turcji. W sobotę przeciwko tym wpływom i przeciwko polityce „dyktatora" Erdogana protestowało w niemieckiej Kolonii ponad 20 tysięcy pochodzących z Turcji Kurdów i alewitów (tureckich szyitów).

Prześladowania Kurdów, opozycji, dziennikarzy są ostro krytykowane w Niemczech. A mimo to we wtorek do Turcji, po raz pierwszy od czasu puczu, udaje się szef MSZ Frank-Walter Steinmeier. Obiecał kilka dni temu w Bundestagu, że nie będzie ukrywał, iż Berlin nie godzi się na rozprawę Erdogana z przeciwnikami politycznymi.

Bez Turcji Niemcy i cała UE nie powstrzymałyby fali imigrantów z Bliskiego Wschodu. Jeżeli Erdogan zerwałby porozumienie w tej sprawie, to dziesiątki tysięcy przybyszów pojawiłyby się w Europie w czasie kampanii wyborczej we Francji, Holandii i Niemczech. I temat imigracji by ją zdominował, zwiększając szanse populistów w samym jądrze UE.