Jeśli Grenlandczycy powiedzą „tak”, wyspę z Danią będą łączyć już tylko dwór królewski, polityka zagraniczna i obronna. Szanse na zwiększenie autonomii są spore. W ostatnich badaniach opinii publicznej opowiedziało się za nią 47 proc. Grenlandczyków, przeciwnych było 31 proc.
Obecnie Grenlandia – zamieszkana w większości przez potomków Inuitów (Eskimosów) i Europejczyków, przede wszystkim Duńczyków – jest zależna od subsydiów płynących z Danii, która pompuje w nią około 3 mld koron, czyli 400 mln dolarów rocznie, co daje 70 tys. dolarów na głowę mieszkańca.
Poszerzonej autonomii przeciwna jest partia Demokraci, która uważa, że uderzy ona w gospodarkę kraju. Zdaniem Demokratów większa samodzielność będzie korzystna dla wyspy dopiero wówczas, gdy zostaną tam znalezione bogate złoża ropy naftowej oraz gazu ziemnego i rozpocznie się ich eksploatacja. Dania zamierza zresztą cofnąć swoją pomoc dopiero wówczas, gdy dochody z eksploatacji zasobów energetycznych przyniosą Grenlandii ponaddwukrotnie większy dochód niż obecne subsydia.
Rząd Danii jest zdania, że Grenlandczycy sami powinni rozstrzygnąć, kiedy przetną więzy z królestwem. Wielu mieszkańców by sobie tego życzyło, ale nie kosztem obniżenia standardu życia. Tymczasem PKB wyspy stanowi dziś dwie trzecie duńskiego, a poziom życia jest o połowę niższy.
Mimo to dziennikarka grenlandzkiego radia i telewizji Else Lövström mówi na łamach dziennika „Sydsvenska”, że poprze autonomię, choć uważa, że Grenlandia musi wykształcić własną kadrę polityków, nim stanie się suwerennym krajem. Nie zgadza się z tezą, że Dania utrzymuje liczącą 56 650 mieszkańców wyspę. – Zezwalając na zakładanie amerykańskich baz na Grenlandii, Dania uzyskała intratne umowy handlowe, które zapewniły jej dochody wyższe od przydzielanych wyspie subsydiów – ocenia.
