Zasady gospodarki funduszami instytucji kultury utworzonych przez gminy zawiera [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=809A771351DA28C5BB975F3AC40A89FD?id=142971]ustawa z 25 października 1991 roku o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej[/link].
Art. 29 tej ustawy określa zasady rozliczenia funduszu własnego tych instytucji. Zaznaczyć w tym miejscu trzeba, że „fundusz instytucji kultury”, o którym mowa w tym przepisie, jest jedynym funduszem własnym tych jednostek.
Jak wynika z treści omawianego przepisu, gospodarka funduszem instytucji kultury jest elastyczna. Źródła zwiększenia i zmniejszenia funduszu instytucji kultury są katalogiem otwartym. Co więcej, każdą stratę (ujemny wynik finansowy) można pokryć z funduszu własnego do pełnej jego wysokości. Ustawodawca nie przyjął bowiem barier ochrony tej części majątku, która została przekazana instytucji kultury przez jej organizatora, np. gminę.
Omawiany art. 29 obciążony jest błędem. Nie respektuje zasady równowagi bilansowej. Fundusz instytucji odpowiada bowiem jej aktywom netto, a nie wartości wydzielonego i nabytego mienia.
„Oryginalnymi” regulacjami są również przepisy art. 29 ust. 3 i 4 omawianej ustawy mówiące o zwiększeniu (zmniejszeniu) funduszu o amortyzację majątku trwałego. Właściwie to nie wiadomo, jakiemu celowi mają te regulacje służyć, tym bardziej że nie wynikają z nich żadne realne zmiany funduszu instytucji kultury, gdyż umorzenie to nic innego jak zakumulowana amortyzacja. Nawet jeżeli uznać zapisy o umorzeniu i amortyzacji za regulacje szczególne, wyłączające stosowanie przepisów ustawy o rachunkowości, to trzeba uznać je za zbędne, gdyż nic konkretnie z nich nie wynika. Należy je zatem ignorować.
