Rada miasta Tomaszów Lubelski podjęła uchwałę wprowadzającą zwolnienia z podatku od nieruchomości. Zgodnie z jej treścią z daniny tej zwolnione zostały "nowo powstałe budynki i budowle, rozbudowane lub zmodernizowane budynki - w zakresie zwiększonej powierzchni do opodatkowania, oraz grunty z nimi związane, zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie miasta przez przedsiębiorców, którzy są podatnikami podatku od nieruchomości". Uchwała zwalniała także z tego podatku przedsiębiorców - podatników tworzących i utrzymujących nowe miejsca pracy na terenie miasta Tomaszów Lubelski.
Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Lublinie stwierdziło nieważność uchwały w całości (rozstrzygnięcie nadzorcze z 28 października 2014 r, nr 130/2014).
W ocenie Kolegium RIO działaniem takim rada Tomaszowa Lubelskiego przekroczyła zakres swoich ustawowych uprawnień wynikających z delegacji ustawowej zawartej w art. 7 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Z przepisu tego wynika prawo rady do wprowadzania zwolnień przedmiotowych w podatku od nieruchomości. Natomiast w żaden sposób nie wynika z niego prawo rady gminy (miasta) do stanowienia zwolnień podmiotowych bądź przedmiotowo - podmiotowych (mieszanych). A taki właśnie mieszany charakter mają natomiast zwolnienia wprowadzone uchwałą rady Tomaszowa Lubelskiego. Poza przedmiotem zwalnianym z opodatkowania (rozbudowane bądź zmodernizowane nieruchomości) wskazują także podmioty uprawnione do korzystania z tych zwolnień (przedsiębiorcy, podatnicy tworzący i utrzymujący nowe miejsca pracy).
To ostatnie zwolnienie zostało także - w ocenie Kolegium Izby - w sposób wyjątkowo nieprecyzyjny sformułowane. Można bowiem z niego wnioskować, że ze zwolnienia korzystają wszelkie nieruchomości podatnika tworzącego nowe miejsca pracy, jak również że dotyczy ono tylko tych, które są zajęte na prowadzoną przez podatnika działalność gospodarczą.
O niedopuszczalności wprowadzania przez radę gminy zwolnień podmiotowych i mieszanych (przedmiotowo podmiotowych) wielokrotnie wypowiadał się Naczelny Sąd Administracyjny. Jako przykład takiego wyroku można podać ten z 12 czerwca 2014 r., w którym sąd stwierdził, że jakkolwiek ostatecznym beneficjentem każdego zwolnienia jest konkretny podatnik (określony podmiot), niemniej zawarte w art. 7 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych zróżnicowanie na zwolnienia przedmiotowe (ust. 1) i podmiotowe (ust. 2) ma istotne znaczenie normatywne i nie pozwala na utożsamianie zwolnień o charakterze przedmiotowym, a więc takich, których kryterium jest przedmiot opodatkowania, ze zwolnieniami o charakterze podmiotowym, których kryterium stanowi określona cecha wyróżniająca podatnika, czyli podmiot opodatkowania (sygn. II FSK 1529/12).
