Kolejny polski produkt regionalny zarejestrowany w UE

Już w sumie siedemnaście polskich produktów regionalnych i tradycyjnych zostało objętych ochroną UE.

Podhale, Żywiecczyzna, Poznań, Kaliskie, Kaszuby i Kurpie to tylko niektóre regiony, które mogą się poszczycić posiadaniem własnego, zarejestrowanego produktu regionalnego. Wiele następnych aplikuje do UE o uznanie swoich regionalizmów.

Produkty zarejestrowane chronione są przed wszelkimi próbami fałszowania danych dotyczących miejsca pochodzenia, właściwości lub cech własnych. A także przed zawłaszczeniem i imitacją nazwy, receptury lub sposobu przygotowywania. Zabronione jest także etykietowanie podobnych produktów w sposób aluzyjny, że coś jest „w stylu”, „rodzaju”, „przy użyciu metody”, „tak jak produkowane w” lub „podobne”.

Miód kurpiowski i fasola korczyńska zostały wpisane do rejestru Chronione Oznaczenie Geograficzne, pozostałe zapisano w rejestrach: Chronione Nazwy Pochodzenia lub Gwarantowane Tradycyjne Specjalności.

Miód kurpiowski zbierany jest na obszarze tradycyjnie nazywanym Kurpiami. Powstaje z nektaru kolejno kwitnących po sobie gatunków roślin. Specyfika miodu wynika m.in. z bardzo dużych ograniczeń przy jego produkcji, np. nieprzekraczanie w metodzie produkcji temperatury 30°C. Co powoduje, że zachowane są w nim wszystkie naturalne enzymy i związki eteryczne.

[ramka] [srodtytul]Polska kuchnia regionalna poleca[/srodtytul]

Na przystawkę kawałeczek redykołki lub trochę wielkopolskiego sera smażonego. A także kiełbasy: jałowcowa i lisiecka z chlebem prądnickim.

Na główne danie karp zatorski smażony na oleju rydzowym z fasolą korczyńską lub fasolą „Piękny Jaś” z Doliny Dunajca.

Na deser kawałek pierekaczewnika polanego miodem kurpiowskim z wiśniami nadwiślankami lub suskami sechlońskimi, czyli podsuszonymi i podwędzonymi śliwkami z pestkami.

Do popicia oczywiście szklaneczka tradycyjnego półtoraka lub dwójniaka.

[b] Olej rydzowy, redykołka, pierekaczewnik...[/b]

[b]Olej rydzowy[/b] to z wyglądu klarowny, przejrzysty, oleisty płyn z niewielką ilością osadu na dnie. „Olej rydzowy” ma rdzawy kolor. W zależności od stosowanej odmiany lnianki jarej lub ozimej (Camelina sativa, Camelina silvestris) barwa oleju waha się od złocistej do czerwono-brunatnej. Na kolor oleju wpływa również temperatura podgrzania nasion. „Olej rydzowy” charakteryzuje posmak cebuli i gorczycy, a także mocny soczysty aromat.

[b]Redykołka[/b] to niewielki serek w kształcie zminiaturyzowanego zwierzątka, ptaka, serduszka lub wrzeciona. Redykołka jest serem półtwardym, półtłustym. Najmniejsze redykołki ważą od 30 do 60 gram i są w kształcie wrzecion. Waga serków o pozostałych kształtach nie może przekroczyć 300 gramów.

Kolor skórki słomkowo-lśniący (jasnobrązowy z delikatnym połyskiem) nadany podczas procesu wędzenia. Dopuszcza się nieznaczną dwubarwność skórki lub jej niepełne odbarwienie. Skórka gładka, elastyczna, dopuszcza się lekką chropowatość. Możliwe nieznaczne nierówności i pęknięcia nie sięgające miąższu. Miąższ elastyczny, lekko twardy. W smaku lekko słony o wyraźnym zapachu wędzenia (dymu). Dodanie do 40 % mleka krowiego nie wpływa na cechy charakterystyczne redykołki.

Nazwa „[b]pierekaczewnik[/b]” wyraża specyficzny charakter produktu, ponieważ pochodzi od czasownika „pierekatywat”, który w języku białoruskim i rosyjskim oznacza rozwałkowywanie.

Sposób rozwałkowywania ciasta jest jedną z charakterystycznych czynności praktykowanych przy wyrobie „pierekaczewnika” mających wpływ na jego specyficzny charakter. Ponieważ termin „pierekaczewnik” jest spolszczoną, nieprzetłumaczalną nazwą używaną wyłącznie do określenia konkretnego produktu, należy uznać, że nazwa jest także sama w sobie specyficzna.

„Pierekaczewnik” to wypiek o wyglądzie zewnętrznym przypominającym skorupę ślimaka. Efekt ten uzyskuje się dzięki nałożeniu na siebie sześciu, bardzo cienkich warstw rozwałkowanego ciasta, przekładanych farszem (słodkim lub mięsnym) i zwiniętych w rulon. Tak uformowane ciasto piecze się w okrągłym naczyniu, które nadaje „pierekaczewnikowi” pożądany kształt. W przekroju uwidocznione są liczne warstwy ciasta na przemian z nadzieniem. Z zewnątrz „pierekaczewnik”, w zależności od długości pieczenia, jest lekko złoty lub rumiany. Gotowe ciasto ma zazwyczaj 26-27 cm średnicy i waży ok. 3 kg. Konsystencja „pierekaczewnika” jest stała, zwięzła i elastyczna. Smak w zależności od nadzienia jest pikantny lub słodki.[/ramka]