Trudno abp. Gądeckiego podejrzewać o złe intencje, bo pewnie chciał dobrze, lecz wyszło słabo. Teoretycznie większa liczba niedzielnych mszy mogłaby spowodować, że na poszczególnych liturgiach byłoby mniej osób. W praktyce nikt nie jest w stanie przewidzieć, którą mszę ludzie wybiorą. Czy ci, którzy zazwyczaj chodzą wieczorem (ze statystyk wynika, że te msze mają najwyższą frekwencję) teraz z obawy przed wirusem pójdą rano lub w południe? Wątpliwe, bo przyzwyczajenia są silne. Nikt nie będzie liczył wchodzących, żeby gdy ich liczba osiągnie jakiś zakładany pułap, zamknąć na głucho drzwi świątyni. Nierealne.

Co jest realne? Zostawienie otwartych świątyń tak jak teraz? A może pójście drogą włoską i ich zamknięcie? Tak naprawdę biskupi stoją dziś właśnie przed taką decyzją. Trudną, bo z jednej strony narażą się na krytykę gorliwych, którzy w zamknięciu kościołów będą widzieć „zdradę Chrystusa”, z drugiej spadną na nich gromy za to, że narażają wiernych na zachorowanie. Decyzja ta jest jeszcze trudniejsza teraz, gdy w wielu parafiach zaczynają się rekolekcje wielkopostne.

Wydaje się, że na dziś dobre byłoby rozwiązanie pośrednie. Odwołanie rekolekcji, ale nie zamykanie świątyń i pozostawienie godzin liturgii bez zmian. Jednak biskupi muszą wyraźnie powiedzieć wiernym – a tego w komunikacie abp. Gądeckiego zabrakło – że są takie sytuacje, gdy opuszczenie niedzielnej mszy św. grzechem nie jest. Warto byłoby także przypomnieć, że chrześcijanom znajdującym się w sytuacji przymusowej, niezawinionej przez nich, Kościół zaleca alternatywne sposoby świętowania niedzieli: modlitwę indywidualną lub w gronie rodziny. A teraz chyba z taką sytuacją mamy do czynienia.