Wprawdzie korzenie polskiej radiofonii sięgają początku 1925 roku, kiedy ze stolicy zaczęła nadawać stacja Polskiego Towarzystwa Radiotechnicznego, ale ostatecznie koncesję na rozpowszechnianie programów radiofonicznych przyznano Polskiemu Radiu.
Prawdopodobnie na decyzję o wydaniu pozwolenia właśnie temu nadawcy wpłynęły jego powiązania z pierwszą spółką akcyjną w niepodległej Polsce – zgrupowaniem elektryfikacyjnym Siła i Światło. Niedługo potem ze swojego pierwszego studia na ulicy Kredytowej w Warszawie Polskie Radio rozpoczęło nadawanie stałych programów. Wkrótce uruchomiono też rozgłośnie w innych miastach: Krakowie, Katowicach, Poznaniu, Wilnie, Lwowie, Toruniu i Baranowiczach.
W 1929 roku Polskie Radio otrzymało drugą koncesję – tym razem na 20 lat. Jeden z zapisów dokumentu mówił o konieczności wybudowania nadajnika o ogólnokrajowym zasięgu. W tym celu zaciągnięto długoterminową pożyczkę w Wielkiej Brytanii w wysokości 10 milionów złotych, którą przewidywano spłacić do końca 1942 roku. Za pożyczone pieniądze zbudowano budynek stacji o kubaturze 3800 metrów sześciennych oraz zakupiono urządzenia firmy Marconii.
Największe wrażenie budziła jednak konstrukcja zabudowy stacji. Składała się ona z dwóch stalowych masztów o wysokości 200 m i wadze 90 ton każdy oraz zawieszonej między nimi anteny o długości 280 m. Wówczas była to najwyżej umieszczona antena radiofoniczna w Europie.
Nadajnik raszyński miał także największą moc na naszym kontynencie – 120 kW. Odbiorniki lampowe odbierały sygnał nawet w odległości 4000 km od nadajnika, nasze audycje docierały zatem nie tylko do wszystkich europejskich stolic, ale nawet do sowieckiego Czelabińska.
