Maciej Strzembosz: Powrót barbarii

Rosyjska rzeczniczka praw dziecka z dumą opowiada, jak porwane dzieci, śpiewające początkowo hymn Ukrainy, stopniowo zaczynały kochać swego oprawcę – Putina.

Oczywiście nikt z tego powodu nie mówi o kolejnych sankcjach czy zdecydowanej reakcji cywilizowanego Zachodu. Za to ulicami miast przechodzą demonstracje domagające się natychmiastowego pokoju, czyli ciepłych kaloryferów na zimę. Filozof Jürgen Habermas i językoznawca Noam Chomsky bredzą o prawach Rosji do respektowania jej interesów. Najbogatszy człowiek świata, niejaki Elon Musk, wyciąga starą mapkę poparcia wyborczego z 2012 roku, by udowodnić, że Rosja ma prawo zabrać Ukrainie 20 proc. jej terytorium.

Przy czym motywacje tego ostatniego są przynajmniej zrozumiałe: powodzenie jego biznesu zależy od metali ziem rzadkich, których największe pokłady znajdują się pod kontrolą dwóch najbrutalniejszych dyktatur współczesnego świata – chińskiej i rosyjskiej. Na okupowanych terenach ukraińskich znajdują się także bogate złoża litu i helium, które także chętnie by przytulił. W końcu nie bez powodu w 2021 roku osobiście rozmawiał z Putinem, a największą fabrykę ma w Chinach.

Chciwość Elona Muska, który najpierw dostarczył Ukrainie Starlinki, które kupił od niego rząd Stanów Zjednoczonych, jako swój dar, a teraz jest przerażony, że może ucierpieć jego biznes, który – jak wiadomo – najbardziej jest opłacalny, gdy po drugiej stronie stoją mordercy, już to Ujgurów, już to rzekomo bratniego narodu ukraińskiego.

„Intelektualiści”

Ale zachowanie Habermasa i Chomsky’ego oraz innych niezliczonych „intelektualistów” jest nie do pojęcia. Są bowiem ludźmi wykształconymi (w odróżnieniu od Muska, który ma po prostu smykałkę do biznesu i wykorzystywania dotacji państwowych) aspirującymi do bycia głosem moralności Zachodu. Tymczasem obojętność wobec losu dzieci stawia ich poza cywilizacją Zachodu, poza jego moralnością zbudowaną na słowach: „cokolwiek uczyniliście maluczkim, mnie uczyniliście”.

Ogłoszenie przez okupantów „wakacji jesiennych” dla dzieci z regionu chersońskiego, co jest ładną nazwą do kolejnej wywózki dzieci w głąb Rosji, nie spotkało się z jakąś żywszą reakcją. Nawet zainteresowanie mediów było nikłe. Przyzwyczajamy się do barbarii. Ważniejsza jest cena węgla, uruchomienie gazociągów, powrót do bezpiecznego dobrobytu, który pozwala z wyżyn moralnych pouczać innych, jak żyć.

Czytaj więcej

Opinie polityczno - społeczne

Marek A. Cichocki: Przestroga z przeszłości

Niezależnie od sentymentów warto pamiętać, że wielonarodowa rzeczywistość monarchii austro-węgierskiej skończyła się katastrofą.

Wołodymyr Zełenski, jeszcze do niedawna bohater, gdzieś w połowie grudnia, najdalej w styczniu stanie się irytującym podżegaczem wojennym, który nie chce pokoju, który Europie i Rosji słusznie się należy. Angela Merkel, której polityka prowadziła prosto do umożliwienia agresji na Ukrainę, będzie coraz energiczniej naciskać, by tzw. architekturę bezpieczeństwa budować wraz z Rosją. Przecież, jak wiadomo, mir domowy najłatwiej uzyskać, zapraszając gwałciciela do współdecydowania i nie przeszkadzając mu w wyborze kolejnych ofiar.

Zasłuchani w Netrebko

Oglądając filmy Andrieja Zwiagincewa, sztuki Iwana Wyrypajewa, słuchając Walerija Giergijewa i Anny Netrebko, przegapiliśmy najważniejsze procesy społeczne zachodzące w całej Rosji. Parafrazując Herberta – wysoka sztuka przesłoniła nam piekło, tak jak to zamierzył Belzebub. Zbudowaliśmy sobie obraz Rosji jako partnera gwarantującego dobrobyt i teraz rozstać się jest z tym obrazem tym trudniej, im bardziej żałosne okazuje się to przekonanie.

Dzieci zaś będą gniły na zatęchłych obrzeżach imperium zmuszane do pracy na rzecz kraju, który nie umie zadbać sam o siebie, więc żywi się podbojami i obłędną ideologią ruskiego miru. Z wszystkich rosyjskich niedoborów największym jest niedobór ludzi niezdegenerowanych alkoholem, niezdemoralizowanych korupcją, zdolnych do ciężkiej pracy, by przetrwać, gdy trojka beztrosko pędzi w zamieć zatracenia.