Twórca wyznania, nazwanego od jego nazwiska kalwinizmem.
Swe poglądy religijne Kalwin opisał m.in. w dziele „O instytucjach religijnych” oraz w trzech traktatach: „O Eucharystii”, „O relikwiach” i „O skandalach”. Podstawą kalwinizmu jest wiara w predestynację, czyli przeznaczenie każdego człowieka do zbawienia lub utraty szans na życie wieczne.
Kalwin, młodszy o 25 lat od Lutra, był od niego o wiele bardziej radykalny. Do Genewy trafił w 1536 roku. Szybko zdobył tam rząd dusz, a potem także realną władzę o charakterze teokratycznym.
Do legendy przeszedł jego rygorystyczny styl życia. Kalwin jadł jeden posiłek dziennie i sypiał parę godzin na dobę. To on wyznaczył wzorce utożsamiane potem z wyznawcami kalwinizmu: schludność, pracowitość, powściągliwość obyczajową i oszczędność. Rządy genewskiego kaznodziei były ascetyczną quasi-dyktaturą – jako przewodniczący Konsystorza kontrolował wszystkie aspekty życia mieszkańców.
Zabraniał im wielu rozrywek: tańca, pieśni rozrywkowych czy powieści romansowych. Kalwini (podobnie jak protestanci) odrzucali ozdoby w swoich zborach, nie akceptowali nawet krucyfiksów.
