Polemiki wokół pojęć „moherów” i „lemingów” pokazują autentyczność i zakorzenienie sporów politycznych w polskim społeczeństwie. Warto zatem zastanowić się nad tym, co ewidentnie dzieli obie grupy, ale także nad czymś, co jest skrzętnie w dyskusjach pomijane, a mianowicie tym, co łączy obie grupy.
Chwedoruk zaznacza na samym początku:
Co szczególnie ważne, wspomniane grupy nie stanowią większości nawet wśród wyborców odpowiednio PO i PiS. Gdyby elektorat partii D. Tuska składałby się wyłącznie z „lemingów”, groziłaby Platformie nieustanna powtórka porażek z 2005 roku, bez szans na pozostawanie największą partią. Gdyby zaś PiS zredukować do „moherów”, to miałby on rozmiary dawnej LPR.
Socjolog analizuje:
Mohery pozostają kulturowo mocno tradycjonalistyczne, lemingi zajmują przestrzeń od postaw umiarkowanie konserwatywnych po radykalnie emancypacyjne, nie mając zresztą, inaczej, niż adwersarze, spójnego światopoglądu. (...) Moher wierzy w siłę naturalnych wspólnot, jak naród, czy rodzina, leming wierzy wyłącznie w siebie samego. W kwestiach społeczno-gospodarczych, paradoksalnie, utożsamiane z prawicą mohery, wykazują bliską lewicy wrażliwość oraz nieufność wobec współczesnej gospodarki rynkowej, zaś lemingi wyznają ultrarynkowy standard w stylu Janusza Korwin-Mikke i Leszka Balcerowicza.
