Cechą charakteryzującą stosunek pracy jest podporządkowanie. Oznacza to wykonywanie pracy określonego rodzaju pod kierownictwem pracodawcy. W szczególności zatrudniony ma obowiązek wykonywać pracę sumiennie i starannie oraz stosować się do poleceń przełożonych dotyczących pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę.
Sposób wykonywania umówionej pracy najczęściej określony jest w tzw. zakresie obowiązków czy czynności. Zgodnie z art. 94 kodeksu pracy pracodawca musi zaznajamiać podejmujących pracę z zakresem obowiązków i sposobem ich wykonywania na wyznaczonych stanowiskach. Nie jest jednak konieczne, by każdy pracownik miał wszystkie swoje obowiązki wyliczone na piśmie. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 26 lutego 2003 r. zakres zadań wynikających z zajmowania określonego w umowie o pracę stanowiska może być konkretyzowany również w drodze poleceń pracodawcy mieszczących się w granicach ustalonego w umowie rodzaju pracy.
W innym wyroku Sąd Najwyższy stwierdził, że ustna informacja jest uznawana za dopuszczalną, jeżeli jej treść uwzględnia charakter i złożoność pracy, wykształcenie i doświadczenie zawodowe pracownika (wyrok SN z 7 stycznia 1998 r., I PKN 457/97).
Pracodawca zatem, który określił zakres obowiązków pracownikowi, nie może bez jego zgody powierzyć mu żadnej innej pracy. Ograniczenie to nie dotyczy sytuacji związanych z przestojem i czasowym przeniesieniem do innych prac zgodnych z kwalifikacjami ze względu na szczególne potrzeby firmy.
Znającemu swoje obowiązków pracownikowi łatwo będzie wyłowić polecenia, które do nich nie należą, i odmówić ich wykonania. Takie postępowanie będzie zgodne z prawem, gdyż, jak trafnie ujął Sąd Najwyższy w wyroku z 18 listopada 1999 r. (I PKN 370/99), władza pracodawcy do wydawania poleceń nie ma charakteru absolutnego, a to między innymi oznacza właśnie, że pracownik może odmówić wykonania polecenia.
