Na kilka dni przed kolejnymi wyborami parlamentarnymi Avenidę da Liberdade, jeden z najbardziej reprezentacyjnych traktów Lizbony, wypełniają tłumy turystów. Niewielu z nich zwraca jednak uwagę na skromną kamienicę pod numerem 170. Tymczasem na pierwszym piętrze, zatknięta na balkonie, powiewa czerwona flaga z sierpem i młotem. Przed budynkiem umieszczono skromne wyborcze plakaty wzywające do głosowania na Portugalską Partię Komunistyczną (Partido Comunista Portugues – w skrócie PCP), która jest tym samym ugrupowaniem, które w czasach, kiedy istniał jeszcze Związek Radziecki, było chyba najbardziej ortodoksyjną partią komunistyczną w Europie Zachodniej.
Podróżując po Portugalii, prędzej czy później natkniemy się na lokalne siedziby PCP i na czerwone flagi, od których widoku tak bardzo się już w Polsce odzwyczailiśmy. Kto by pomyślał, że nie na Białorusi, nie na Kubie i nie w Wenezueli, lecz właśnie na najbardziej wysuniętym na zachód krańcu Europy, w dumnej Portugalii, której żeglarze odważyli się w XV wieku wypłynąć na Mare Tenebrarum, przetrwała partia komunistyczna w tak klasycznej formie.
