Plansza otwierająca animację „Buzz Astral” w reżyserii Angusa MacLane’a nie pozostawia złudzeń. To właśnie ten film obejrzał w kinie Andy, chłopiec z „Toy Story” (1995), po czym poprosił mamę, trochę już znudzony kowbojem Chudym, by kupiła mu figurkę Strażnika Kosmosu, który nie cofnie się przed niczym, mknąc „na koniec świata… i jeszcze dalej”. Sprytny ruch Disney Pixar.
Buzz, ten „prawdziwy”, zaiste jest jak zabawka, której posłużył za wzór – uparty, do przesady pewny siebie, wszystko wie, niczego się nie boi, polega wyłącznie na sobie. Gdy zatem zauważa na radarze planetę z potencjalnymi zasobami, podejmuje decyzję, by zboczyć z kursu i na niej wylądować. Tam załoga statku zostaje zaatakowana przez obce formy życia, a podczas ucieczki Buzz rozbija maszynę. Jako że czuje się odpowiedzialny za katastrofę, podejmuje starania umożliwiające jemu i kompanom powrót na Ziemię. Okazuje się, że każdy kolejny lot testowy przenosi go w czasie. Kiedy nie ma go zaledwie paru minut, na planecie mijają aż cztery lata!
