Jô Soares, gwiazda brazylijskiej telewizji i zarazem ceniony komik, ma na ten temat inne zdanie. Wedle Soaresa, a przynajmniej wedle jego powieści „Xangô z Baker Street", wielki Sherlock Holmes w 1886 roku zawitał do Rio de Janeiro. Przypłynął na zaproszenie samej Sarah Bernhardt, ówczesnej królowej sceny, która zaoferowała pomoc w odnalezieniu bezcennych skrzypiec Stradivariego cesarzowi Piotrowi II, by pomóc mu uniknąć skandalu obyczajowego.

Przybywający do Rio Anglik nie był jeszcze wtedy najsławniejszym detektywem świata, a jego nieodłączny towarzysz John Watson nie zdążył zacząć spisywać jego przygód. Ale Holmes dał się już poznać jako mistrz nowatorskiej metody: dedukcji, choć – wypada dodać – niekoniecznie Brazylijczykom. W Rio de Janeiro Sherlock popełnia bowiem gafę za gafą. Niemal za każdym razem, gdy się rozpędza i rozpoczyna swoje wielopiętrowe wnioskowania, okazuje się, że jest w błędzie. Okazuje się także, że sprawa zaginionego stradivariusa łączy się z serią makabrycznych zabójstw (przy tej okazji Sherlock wymyśla termin „serial killer"), których ofiarami padają wyłącznie kobiety.

Morderca, „mężczyzna, który nienawidzi kobiet", prowadzi grę z Holmesem i jego brazylijskim odpowiednikiem Mello Pimentą, zostawiając serię wskazówek (odcięte uszy, kolejne struny skrzypiec w miejscach intymnych, zabójstwa jak z podręczników medycznych). Sam Sherlock wydaje się jednak bardziej zainteresowany młodziutką gwiazdką teatru, Mulatką Anną Candelarią, niż śledztwem.

Czy brazylijski Holmes jest wiarygodny? Jak najbardziej, Jô Soares świetnie radzi sobie bowiem z tłem społeczno-obyczajowym i zręcznie wplata detektywa w egzotyczny – przynajmniej z perspektywy Baker Street 221B – krajobraz. Przy tym, co najważniejsze, tworzy całkiem przekonującą i dobrze poprowadzoną intrygę ze świetnym finałem.

Inna rzecz, że ten egzotyczny pejzaż z czasów cesarza Piotra II jest nieco zanadto oswojony i wykoncypowany. Kiedy Soares opowiada XIX wiek, robi to tak, by czytelnik, który liznął nieco historii, czuł się w powieściowym świecie jak u siebie w domu. Mamy wspomnianych Sarah Bernhard i stradivariusa, antropometrię i abolicjonizm, wreszcie sporo lokalnego kolorytu (dekadenckiego i indiańskiego) i brzmiących z lekka encyklopedycznie opowieści Holmesa. Nie można Soaresowi odmówić poczucia humoru (ofermowaty detektyw to być może najzabawniejszy książkowy Sherlock) ani niedostatecznego przygotowania, można natomiast czasem odnieść wrażenie, że jego powieści brakuje naturalności.