Przymiotnik „niezłomny" jest zarezerwowany albo dla Żołnierzy Wyklętych, prowadzących walkę zbrojną z komunistami, albo dla emigrantów, którzy woleli wyjechać z Polski niż podjąć jakąkolwiek „współpracę z systemem". Z kolei na miano „skutecznych" wydają się zasługiwać wyłącznie ci, którzy możliwość wprowadzania reform zyskali poprzez pójście z władzą na kompromisy. Schemat ten burzy książka Mirosława Lewandowskiego, „Ludwik Muzyczka »Benedykt«".

Biografia niemal kompletnie zapomnianego dziś żołnierza Legionów Piłsudskiego, w II RP członka Polskiej Partii Socjalistycznej, podczas II wojny światowej szefa biur wojskowych w Komendzie Głównej Armii Krajowej, a po wojnie współorganizatora zrzeszenia Wolność i Niezawisłość poświęcona jest przede wszystkim jego działalności opozycyjnej od 1957 roku aż do śmierci w roku 1977. Przez cały ten okres był on wierny programowi porzucenia walki zbrojnej o niepodległość Polski na rzecz walki politycznej, której zwieńczeniem miałoby być doprowadzenie do wolnych wyborów. Podporządkował mu swoją aktywność publicystyczną i konspiracyjną. Aktywność, która zainspirowała m.in. Leszka Moczulskiego do założenia Konfederacji Polski Niepodległej pod koniec lat 70. Lewandowski opisuje również obszernie działalność Ludwika Muzyczki na rzecz zachowania pamięci o dziedzictwie Armii Krajowej w czasach, gdy jej historia była konsekwentnie zakłamywana. Praktycznie jedyną formą upamiętnienia Muzyczki było nadanie jego imienia położonej na peryferiach Krakowa ulicy. Ceną za pójście pod prąd okazało się zapomnienie.