Jest to, jak twierdzą autorzy parlamentarnego raportu, „symbol fundamentalistycznego islamu” i jako taki – nie do zaakceptowania we Francji. Politycy lubią zaś zwalczać symbole, zwłaszcza gdy wiąże się to z całkowicie bezpieczną dla nich perspektywą sankcji wobec dwóch tysięcy dziwnie wyglądających kobiet. Sukces policji gwarantowany, poklask wyborców przerażonych wizją kalifatu w Europie również. Niektórzy wyborcy mogą nawet pomyśleć, że wprowadzenie zakazu rzeczywiście służy oczyszczeniu Francji z islamskiego fundamentalizmu, a władze wreszcie wygrywają „wojnę cywilizacji” i oddalają perspektywę powołania islamskiej Europy.

Smutna prawda jest taka, że ewentualne wprowadzenie nowego prawa potwierdza tylko znaną od dawna bezradność Francuzów wobec rzeczywistych problemów związanych z obecnością muzułmanów, a ściślej biorąc Arabów w tym kraju. Niemal co roku na przedmieściach francuskich miast odbywa się rytuał palenia samochodów i napadów na policję. Tysiące imigrantów z Maghrebu nie czują żadnych związków emocjonalnych z Francją, jeśli już, to nienawiść do Republiki.

Francuzi nie potrafią rozwiązać tego problemu, który jest wynikiem kilkudziesięciu lat zaniedbań i przymykania oczu na rzeczywistość. Egzaltują się opowieściami na temat sprzecznych z francuskimi tradycjami praktyk stosowanych przez niektórych imigrantów, np. trzymaniem w domu zwierząt albo paleniem ognisk na podłodze, ale nie potrafią tego zmienić. Problemom o charakterze porządkowym, których rozwiązaniem powinna zająć się policja, nadają rangę wojny cywilizacyjnej, co jest sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem. Wojna z terrorem i fundamentalizmem islamskim, owszem, toczy się – ale nie na francuskich przedmieściach. Tam trwa rozkład państwa, które nie potrafi poradzić sobie z wyrostkami terroryzującymi etniczne getta. Teraz, zamiast wyrzucać kozy z wieżowców i wyłapywać rozwydrzonych bandytów podpalających komendy policji i samochody, siły porządkowe będą łapać kobiety w burkach. Tak prościej, prawda?

Francuzi nie są w Europie jedynym narodem, który zapatrzony w ideę wieloetniczności nie chce się zmierzyć z jej skutkami ubocznymi. W Londynie turyści są od pewnego czasu regularnie molestowani przez policję, która w ramach ustawy o zwalczaniu terroryzmu otrzymała prawo zatrzymywania i przeszukiwania osób robiących zdjęcia w miejscach publicznych. Jednocześnie poprzez hojny system zapomóg społecznych Brytyjczycy sponsorują prawdziwych terrorystów.

Komentując nieudany zamach swojego rodaka na amerykański samolot pod koniec ubiegłego roku, nigeryjski laureat literackiej Nagrody Nobla Wole Soyinka nazwał niedawno Anglię „szambem” i „wylęgarnią terrorystów“, podkreślając, że jest to kraj, który pozwala na funkcjonowanie muzułmańskich „szkół indoktrynacyjnych”. Brytyjczycy nie potrafią co prawda zapobiec kształceniu u siebie terrorystów, ale bezkompromisowo rewidują turystów fotografujących parlament. Tak łatwiej, prawda?

Skutkiem wprowadzenia zakazu noszenia burek we Francji będzie zapewne wzrost popularności prezydenta Sarkozy’ego oraz przekonania Francuzów, że po raz kolejny udało im się uchronić Republikę przed ekscesami religijnych fanatyków. Przy okazji wzrośnie liczba kobiet noszących burki, choćby w wyrazie protestu przeciwko zakazowi. I tak będzie toczyła się w najlepsze nie tyle wojna cywilizacji, ile pojedynek hipokrytów z ich własną bezradnością.