Pewnego dnia Adam Gawęda, student SGH, po powrocie do domu zamiast rodziców zastał przymocowaną w przedpokoju tablicę korkową. Na niej kartkę: 6.30 – 7.30 pływanie, 18.30 – 20 bieganie. Rodzice właśnie poszli pobiegać. – To była dla mnie największa motywacja. Stwierdziłem: nie wypada, by mieli lepszą kondycję ode mnie – opowiada.

Droga Gawędów do rodzinnego triatlonu zaczęła się kilka lat wcześniej, gdy kupili książkę o bieganiu. Autor krok po kroku wyjaśniał, co się dzieje w organizmie człowieka 20-, 30- i 40-letniego. – Wspólnie z mężem doszliśmy do wniosku, że to ostatni moment, by coś ze sobą zrobić. Pomyśleliśmy o bieganiu – mówi Renata Gawęda, rocznik 61. Jogging ma tę zaletę, że nie trzeba inwestować w sprzęt. Jeśli na dodatek jest wiosna i park albo lasek blisko, łatwiej przełamać lenistwo. – To był trucht i trzy minuty marszu. Potem stopniowo coraz dłużej – do pół godziny biegu. I nas wciągnęło – opowiada Renata Gawęda. Apetyt wzrastał w miarę jedzenia: postanowili przygotować się do większej imprezy. Wystartowali w jednym z tych masowych biegów, w których wszystkim uczestnikom przyznaje się medale. Kiedy i tu łatwo poszło, zapragnęli zmierzyć się z dłuższym dystansem. Pierwszy maraton przebiegli tak, żeby tylko ukończyć. Na drugi szli, by uzyskać przyzwoity czas. W końcu ktoś z kolegów biegaczy podpowiedział, by spotkali się z profesjonalnym trenerem. Dostali do wypełnienia ankietę, w której jako cel do osiągnięcia wpisali: ukończyć triatlon. To wtedy nad ich szafką na buty w przedpokoju pojawiła się korkowa tablica.