Musnęły je tylko delikatnie, by szorstkim ruchem wcisnąć się między nogi, zeszły po udach i łydkach aż do kostek. Śledziłem przymkniętymi oczami jego wprawne ruchy. – A dlaczego buty nie zdjęte? – warknął wyraźnie rozczarowany. Nie, to nie jest fragment kolejnego przeboju polskiej literatury gejowskiej, tylko scena z Lotniska im. Fryderyka Chopina. Z moim, niestety, udziałem. – Nie wiedziałem, że buty trzeba zdejmować, ostatnio można było w butach jak bramka nie zabrzęczy – mówię. – Nie wolno w butach – odrzekł surowo.

Wycofałem się, zdjąłem buty, pasek zdjąłem już wcześniej, bo wiadomo, gorączkowo przypominałem sobie, czy w majtkach nie mam elementów metalowych (wyjątkowo nie miałem), zacząłem wyjmować z kieszeni grosiki i złotówki, mimo że wcześniej nic nie dźwięczało. – Monety można zostawić – powiedział ktoś z obsługi. – I tak nie zadźwięczą. – No to, jak to jest? – chciałem zapytać. – Monety nie brzęczą, a buty dźwięczą gumową podeszwą? Gumowych przecież nigdy nie trzeba było zdejmować, chyba że w Ameryce, ale tam na lotniskach panuje totalitaryzm. My jesteśmy w Europie, cywilizowany świat, wolność jednostki, prawo do intymności i co tam jeszcze... – Oczywiście nic takiego nie powiedziałem, bo byłoby to kompletnie pozbawione sensu. Nikt by mnie nie zrozumiał, nikt nie wiedziałby, dlaczego się awanturuję i po co. Najsmutniejsze w naszym stosunku do ciągłego obmacywania przez obcych ludzi na lotniskach i wykonywania na ich polecenie całkowicie absurdalnych czynności jest bowiem to, że wszyscy godzimy się na to bez mrugnięcia okiem i słowa sprzeciwu.