Żadnego sensownego gacha na pocieszenie nie miałam, za to wisiał nade mną termin służbowy, musiałam go dotrzymać, bo inaczej wylaliby mnie z roboty.

Siedziałam przy stoliku, piłam herbatę i paliłam papierosy jednego za drugim, patrząc w okno, za którym niebiosa było widać i nic więcej. Dzieci na szczęście wychowane były dobrze, z licznymi stresami, a nie bez, więc dawały sobie radę. No to siedziałam. Jeden wieczór, drugi, trzeci...

Depresja, jak w pysk dał!

I wtedy wykonałam najcięższą pracę mojego życia. Mianowicie w jakimś momencie oderwałam wzrok od firmamentu, zachmurzonego, więc nawet gwiazd na nim nie było widać, a biały dzień już się dawno skończył. Podniosłam się, chociaż nikt mnie do tego nie zmuszał, podeszłam do rajzbretu i bardzo wolno, ze szczytową niechęcią odpięłam cztery pineski. Wysiłek to był potworny.

Potem usiadłam przy tej desce, przypięłam nową kalkę i na podstawie tego, co pod spodem, zaczęłam kreślić piętro wyższe.

Wszystko już zrobiło się łatwiejsze. Bezwzględnie najtrudniejsze były te cztery pierwsze pineski.

Terminu dotrzymałam. Depresja obraziła się i pierzchła z mojego domu, i nawet nie wiem którędy, drzwiami czy oknem.

Ponownie wpadłam w depresję, bo prób samobójczych nie liczę... No dobrze, streszczę. Po pierwsze, jednej próby samobójczej, na więcej nie miałam czasu. Po drugie, to wciąż przez tego męża. Wybrałam gaz w łazience, przygotowałam się solidnie, dzieci wygnałam do babci, dziury wentylacyjne w drzwiach łazienkowych zakleiłam „Trybuną Ludu", a może „Życiem Warszawy", nie pamiętam, odkręciłam kurek, usiadłam na wannie i zaczęłam czekać na swoje śmiertelne zejście.

Woda leciała. Nic nie śmierdziało, a powinno chociaż trochę. Czekałam i czekałam, w końcu straciłam cierpliwość, obejrzałam się i okazało się, że wszystko gra. Woda leci gorąca, gaz się pali i bez trudu mogę się wykąpać, ale umrzeć w żaden sposób. W ostateczności mogłam jeszcze utopić się w wannie, tego jednakże w planach nie miałam i w ogóle za długo by trwało. Podrzynanie sobie czegokolwiek też wykluczyłam, bo ileż potem sprzątania! I kto miałby sprzątać? Ja? Pośmiertnie...?

Tak mnie ta głupia pomyłka rozśmieszyła, że zamiary samobójcze odbiegły w ślad za depresją.

No, ale wpadłam w nią ponownie ostatnio. Częstotliwość umiarkowana, raz na pół wieku, to niezbyt dużo. W zasadzie przez „Medycynę sądową".

Potrzebna mi była „Medycyna sądowa", musiałam do niej zajrzeć. Wiedziałam z całą pewnością, że postawiłam ją tam, gdzie należy, wśród stosownych dzieł, za plecami fotela przy komputerze, żeby łatwo znaleźć, łatwo sięgnąć. Byłam też przekonana, że jest czerwona, z białymi i czarnymi zygzakami, bo przedtem miałam w ręku „Anatomię" bardzo czerwoną, wprawdzie po rusku, bukwami, których nie umiem przeczytać, ale to bez znaczenia.

No i zaczęłam jej szukać. Zważywszy dalej, iż niedowidzę, a napisy na grzbietach były mało kontrastowe, musiałam ustawicznie coś wyjmować i oglądać okładkę. Wielkie te dzieła i ciężkie, a mnie wzbronione są wszelkie wysiłki fizyczne, umęczyłam się jak dzika świnia za pługiem, bez skutku, „Medycyny sądowej" nie było. Postanowiłam zadzwonić do Małgosi, mojej siostrzenicy, a zarazem wydawczyni, niech przyjdzie ratować autorkę, niech mi znajdzie tę cholerną „Medycynę sądową", co prawda też niedowidzi, ale ma więcej wigoru, nad Małgosią jednakże życzliwa opatrzność czuwała, była akurat u kosmetyczki, Małgosia, nie opatrzność, i miała wyłączony telefon.