Pierwsza to „Dziennik podróży w przeszłość", będąca cofnięciem się w czasie w stosunku do „Pióra", autobiografii literackiej Marka Nowakowskiego z 2012 r. Późne lata 40. i początek 50. Przyszły pisarz, nieopierzony zdobywca ruin Warszawy, i jemu podobni, którzy byli – pisał cytowany w książce Krzysztof Karasek – „jak mleko z pełnych wymion gwiazd, pełni miłości, poezji, wielkich słów i jeszcze pełni nicości i nihilizmu". Miasto i niesłychana żywotność jego mieszkańców po hekatombie.

Młodzieniec z dobrej, nauczycielskiej rodziny chłonął całym sobą rzeczywistość, a w ramach buntu przeciw rodzicom zapisał się do ZMP i, mając 17 lat, został przewodniczącym zarządu zakładowego tej organizacji w PLL LOT. Część zatytułowana „Proces poszlakowy" opowiada o tym epizodzie – pisarz sam go sobie wytoczył, przeprowadził postępowanie i wydał wyrok. „Mues" zaś jest o tym, w jaki sposób minęło zaczadzenie zbrodniczą ideologią. Dzięki komu tak się stało. Złodzieje, paserzy, prostytutki, niebieskie ptaki miasta – oni wszyscy ofiarowali chłopakowi coś odmiennego od drętwej nowomowy. To był inny świat, migotliwy i niebezpieczny.  Młokos gorliwie się w nim pogrążył, co wkrótce przypłacił kilkumiesięcznym zapudłowaniem na Gęsiówce. „Mues" to także swoisty reportaż spod celi z postacią kapusia w centrum. Bardzo aktualny.