Jeśli jakaś książka prozatorska zasługiwała na nagrodę wręczoną w imieniu mieszkańców stolicy, to z pewnością był nią „Wschód" Andrzeja Stasiuka. Twórca, kojarzony dziś z Beskidem Niskim („Opowieści galicyjskie") i peregrynacjami po Europie Środkowej („Jadąc do Babadag"), jest przecież mocno związany z Warszawą, tu się urodził, wychował i to właśnie rodzinnemu miastu poświęcił kilka ważnych książek („Dziewięć", „Jak zostałem pisarzem"). Ale spośród tych ważnych „Wschód" wydaje się najważniejszy, ponieważ pokazuje Warszawę z innej perspektywy, jako przedpole Wschodu, tego rosyjskiego i tego jeszcze dalszego, gdzieś hen po Chiny.

Gdyby kierować się „warszawskością" nagrodzonych książek, to na czele, nawet przed Stasiukiem, w rankingu znalazłyby się „Okupacyjne losy muzyków", pięknie wydany album będący jednocześnie dramatyczną opowieścią z czasów wojny. Widzimy tu wielkich artystów, takich jak Witold Lutosławski, Andrzej Panufnik czy Grażyna Bacewicz, którzy zmagają się z trudami życia w czasach niemieckiego terroru. Ale w pewnym momencie do czytelnika dociera, ilu spośród kompozytorów i wirtuozów nie przeżyło, ginąc w powstaniu lub w getcie. I wtedy uświadamiamy sobie skalę wojennej hekatomby.

Tragedie przydarzają się zbiorowościom, ale każdy życiowy dramat zawsze ma przede wszystkim wymiar jednostkowy. I tego dowodzi lektura tomiku „Klangor" autorstwa Urszuli Kozioł, jednej z najwybitniejszych współczesnych polskich poetek. To poruszająca książka o przemijaniu i odchodzeniu, napisana po śmierci najbliższej osoby. Te wiersze przesycone są cierpieniem, ale jednocześnie widzimy w nich zrozumienie dla uniwersalnych mechanizmów pamięci, które sprawiają, że każdy ból kiedyś przeminie. W najgorszym wypadku wraz z nami.