Czy posłowie PO stłukli wszystkie lustra?

[b][link=http://blog.rp.pl/blog/2010/01/26/jan-zaryn-czy-poslowie-po-stlukli-wszystkie-lustra/" "target=_blank]Skomentuj[/link][/b]

Wyczyny posłów PO, członków komisji hazardowej, z panem Mirosławem Sekułą na czele, dobrze ilustrują generalną zasadę, czy raczej chorobę, która toczy polską odmianę demokracji. Jej sednem jest wprowadzenie do opinii publicznej domniemania, że jedyną wartością, o którą w polityce warto kruszyć kopię, jest skuteczność. Zostało to przećwiczone przez polityków – głównie SLD – radnych i innych ludzi władzy przy okazji lustracji osób publicznych, kiedy to zwyciężali ci spośród dawnych agentów, którzy uparcie nie przyznawali się do współpracy. Nawet popadając w śmieszność, dawali odpór wszelkim argumentom. I wygrywali.

[srodtytul]Zarażeni kłamstwami[/srodtytul]

Dziś czyni to samo Platforma Obywatelska w komisji hazardowej, udając, że nie zna prawdy, choć czytelność zdarzeń poprzedzających "przeciek" i następujących po nim nie daje zbyt szerokiego manewru dla miłośników kłamstwa. Dramat jednak polega na tym, że w ten sposób właśnie politycy uczą i wychowują społeczeństwo. Uczą pogardy dla Ojczyzny, pogardy dla jakiejkolwiek idei, która mogłaby rozpalić umysły Polaków. Ma wygrywać w przestrzeni publicznej cynizm i nieuczciwość.

To bardzo smutna prawda, która wypływa nie tyle z intencji posłów, ile z ich praktycznych poczynań. Co więcej, tych "nauczycieli" jest – miejmy nadzieję – niewielu, ale milczenie i przyzwolenie pozostałych "wkręca" wszystkich parlamentarzystów w ten sam wizerunek. Nie wiem, jak długo wytrzyma to np. Jarosław Gowin czy Andrzej Czuma. Chyba że stłukli w domach wszystkie lustra.

A wydawało się, że po 1989 r. Polska jest w stanie nawiązać do swego republikańskiego dziedzictwa – I Rzeczypospolitej, w której co najmniej kilka pokoleń szlachty potrafiło trzymać się zasady ustalania konsensusu w oparciu o docieranie się stanowisk i poszukiwania takiego zapisu, pod którym większość mogła odnaleźć siebie i swoje przekonania – autentyczne. Bo mieli przekonania, o które warto było kruszyć kopie. Czuli się odpowiedzialni za przestrzeń szerszą niż własny, egoistyczny świat.

Tak się mogło dziać jedynie dlatego, że ponad izbą poselską, senatem i królem istniało prawo boskie oraz jego katalog wartości z umiłowaniem prawdy na czele. Słynne liberum veto, choć przeszkadzające w podejmowaniu skutecznych decyzji (na bliską metę), stawało się impulsem pozwalającym politykom cierpliwie szukać szerszego planu, w tym dalszych skutków podejmowanych decyzji.

Po 1989 r., kiedy to komuniści zarażeni kłamstwami z epoki PRL weszli na salony demokracji, a następnie upodobnili się do nich niektórzy posłowie opozycji, III RP weszła od razu w stadium schyłkowej Rzeczypospolitej szlacheckiej. Brawo, Panowie!

[srodtytul]Problem "ogryzka" [/srodtytul]

Ten przyspieszony proces degradacji etosu osoby publicznej obserwuję także na przykładzie stosunku posłów PO do IPN, do jego obecnego kierownictwa oraz pracy, którą wydaliśmy w 2008 roku. W ostatnim wywiadzie dla "Rzeczpospolitej" poseł Arkadiusz Rybicki, który już kilkakrotnie wprowadzał w błąd opinię publiczną w imię zapewne szczytnych celów ideowych, m.in. powiedział: "To całkowita ironia. O Wałęsie powiem: każdy Hindus, Meksykanin i Rosjanin wie, że polski robotnik Lech Wałęsa zbuntował się przeciwko komunizmowi i mu się udało. Zna i rozumie historię tego fantastycznego zwycięstwa, wie, że za to dostał Nagrodę Nobla. A jedyną książkę, jaką Instytut zajmujący się polską pamięcią narodową wydał o nim, to książka o agencie SB Lechu Wałęsie. To nie wymaga komentarza".

A właśnie, że wymaga. Otóż, żeby historycy dziejów najnowszych (także niezatrudnieni w IPN) mogli pisać prawdziwe biografie Lecha Wałęsy i prace o jego roli, w warunkach, które panie i panowie politycy stworzyliście w latach 1992 – 2005, musiał znaleźć się ktoś, kto napisze najpierw pracę o epizodzie z jego życia – "ogryzku", który sam pan Prezydent III RP rozbudował dopiero dzięki swym zachowaniom w latach 90. do skali najważniejszego problemu państwa.

Po werdykcie Trybunału Konstytucyjnego i nadaniu statusu pokrzywdzonego Lechowi Wałęsie przez IPN w 2005 r. badacze zostali niejako z góry podzieleni na trzy kategorie (pisałem już o tym w 2005 r., a ostatnio jeszcze trafniej dr Sławomir Cenckiewicz):

1. tych, którzy zajmą się inną tematyką, nie dotykając na wszelki wypadek biografii Wałęsy (jak w PRL, gdy miłośnicy historii najnowszej stawali się mediewistami, by nie kłamać);

2. tchórzy i karierowiczów, którym obojętna jest prawda, za to chętnie poszerzają w każdym ustroju dworski korowód klakierów;

3. w końcu tych nielicznych, którzy nie mając obrońcy w postaci ważnej instytucji państwowej, a więc mimo oczywistej porażki, będą tak demodé, iż zaczną dociekać prawdy (casus mgr Pawła Zyzaka).

[srodtytul]Kompromitujące zajęcie [/srodtytul]

IPN postanowił przerwać to zaklęcie wytworzone – w długim okresie lat 90. do 2005 r. włącznie – przez polityków, którzy wiedzieli co nieco o epizodzie z lat 70., ale nie dopuszczali myśli, by prawda przedostała się do szerszego obiegu publicznego – do maluczkich. Zostawmy na boku powody tej blokady informacji, oczywiście – w imię ważkich powodów – zastosowanej przez "równiejszych". Książka Sławomira Cenckiewicza i Piotra Gontarczyka miała rzeczywiście stanowić "ogryzek" – jak mówił Rybicki – w twórczości IPN, ale po to został wydany, by następcy tych badaczy mogli bez strachu powtórzyć w przypisie ich ustalenia. I iść dalej; ku wielkiej biografii przywódcy wielkiego ruchu społecznego, 10-milionowego, "Solidarności".