Przystanek Boniecki

Gośćmi Owsiaka są księża, którzy a to skrytykują Kościół, a to ponarzekają na „smoleńską sektę”, a na koniec wezmą w obronę Nergala – pisze publicystka.

Publikacja: 05.08.2013 19:24

Marta Brzezińska-Waleszczyk

Marta Brzezińska-Waleszczyk

Foto: archiwum prywatne

Red

Dzisiejszy Przystanek Woodstock właściwie już tylko z nazwy nawiązuje do serii amerykańskich imprez młodzieżowych zapoczątkowanych w 1969 roku pod hasłem „Peace, Love and Happiness”. Legendarny festiwal dzieci kwiatów, symboliczne wydarzenie dla pokolenia rewolucji seksualnej roku 1968, opierał się m.in. na kontestacji zastanego porządku politycznego, hołdując ideom anarchistycznym. Coś podobnego upatrywano w zaproponowanym przez Jerzego Owsiaka polskim odpowiedniku. Miała to być alternatywa dla politycznego bagna, ostoja niezależności i dobra zabawa w myśl wykrzykiwanego radośnie hasła „Róbta, co chceta”.

Chrześcijaństwo mówi o tym, żeby upominać swojego bliźniego, gdy ten grzeszy


Wystarczy jednak szybki rzut oka na listę zapraszanych przez Owsiaka gości, by się przekonać, że już od dawna nie chodzi tu o wolność od polityki, na woodstockowej scenie bowiem jest na nią całkiem sporo miejsca. Pod jednym wszakże warunkiem – musi to być polityka „jedynej słusznej opcji”. I tak, do pryszczatej, bananowej młodzieży, która dziś też ma już niewiele wspólnego z anarchistycznymi buntownikami, którzy jeszcze w latach 90. jeździli na tego typu imprezy, przemawiają: Tomasz Lis, Monika Olejnik, Kamil Durczok, Janina Paradowska, Zbigniew Hołdys, Jacek Żakowski, a nawet prezydent Bronisław Komorowski.

„Nie” dla ewangelizacji

Podobnie jest w przypadku Kościoła. Wydawać by się mogło, że dla Jezusa Chrystusa nie ma miejsca na woodstockowych polach – wystarczy wspomnieć choćby o corocznych problemach organizatorów Przystanku Jezus (podczas ostatniej edycji ewangelizatorom wyznaczono miejsce na samym skraju woodstockowego pola, wcześniej sąsiadowali z organizacjami homoaktywistów). Sam Owsiak wyznał w jednym z wywiadów: „Ten namiot to coś niedobrego, coś złego, ten namiot emanuje czymś niedobrym (…). Przystanek Woodstock i Przystanek Jezus to dwie różne filozofie, dwa inne światy, niech szukają sobie miejsca gdzie indziej”. Ewangelizatorzy głoszący Jezusa Chrystusa nie są więc mile widziani przez organizatorów Woodstocku, ale za to w Akademii Sztuk Przepięknych pojawiają się… księża. Dziwne? Nie, jeśli wziąć pod uwagę, że to nie byle jacy kapłani, nie pierwsi z brzegu, którzy nie wywołują większych emocji, bo po prostu po cichu sprawują swoją kapłańską posługę – spowiadają, udzielają sakramentów itd. Gośćmi Owsiaka są księża, którzy a to skrytykują Kościół, a to ponarzekają na „smoleńską sektę”, a na koniec wezmą w obronę Nergala...

W 2007 roku na Przystanek Woodstock wybrał się śp. arcybiskup Józef Życiński, o którym można napisać wiele dobrego, ale trzeba mieć w pamięci także jego – delikatnie rzecz ujmując – kontrowersyjne poglądy. Metropolita lubelski krytykował na przykład „antyklerykalną, antykościelną, antychrześcijańską prawicę” (do której zaliczał m.in. portal Fronda.pl). Gorzkich słów nie szczędził Jarosławowi Kaczyńskiemu („Kościół nie potrzebuje takich obrońców”), za to wiele wyrozumiałości miał dla salonu, o którego względy zabiegał, czy dla samego Owsiaka i WOŚP („Popieram to za mało”).

W ubiegłym roku do Kostrzyna pojechał biskup Tadeusz Pieronek, co odbiło się szerokim echem wśród katolickich publicystów. Część z nich pytała, czy impreza spod znaku hedonistycznego stylu życia i agresywnego antyklerykalizmu to rzeczywiście dobre miejsce dla kapłana, który swoją obecnością w jakimś sensie daje wyraz akceptacji takich postaw. Inni widzieli w spotkaniu szansę na dotarcie do młodych z nauką Jezusa Chrystusa. Faktem jest, że biskup Pieronek, w odróżnieniu od większości duchownych (mimo wyrazistych poglądów i jasnego sprzeciwu na przykład wobec in vitro czy „małżeństw” homoseksualnych), wciąż cieszy się pewną estymą salonu, a co za tym idzie, może dotrzeć do młodych woodstockowiczów, nawiązując z nimi kontakt. Sam biskup, pytany o to, czy osobie duchownej wypada pojawiać się na imprezie, na której brylują ludzie salonu i zdeklarowani antyklerykałowie, odpowiadał, że Pan Jezus nie kierował swojego przesłania tylko do „swoich”, do tych już przekonanych. Wręcz przeciwnie – wychodził do oponentów i krytyków.

Kościół koncesjonowany

Ale o biskupie Pieronku, podobnie jak o śp. arcybiskupie Życińskim, nie można przecież powiedzieć, że jest osobą z „innej bajki”. Na uznanie salonu zasłużył sobie na przykład żarliwą krytyką PiS i jego zwolenników („sekta smoleńska”), a także osób modlących się na Krakowskim Przedmieściu („fanatyczna sekta obrońców krzyża”). Ostre opinie głosił także na temat części duchownych („episkopat zaczadzony PiS”). Swoim stosunkiem do partii Jarosława Kaczyńskiego wpisywał się więc w pewną linię politycznej poprawności obowiązującą na Woodstocku.

Zatrzymajmy się jednak na chwilę przy samym wystąpieniu biskupa Pieronka w Kostrzynie. Jakie było jego przesłanie? Jednoznacznie negatywnie ocenił in vitro, zdecydowanie sprzeciwił się związkom partnerskim, odpierał zarzuty mieszania się Kościoła do polityki. O ile można mieć nadzieję, że ten duchowny w znacznej mierze wykorzystał szansę głoszenia Jezusa na Woodstocku, o tyle w wystąpieniu księdza Adama Bonieckiego, gościa ostatniej edycji festiwalu, trudno znaleźć ślady ewangelizacji. Zresztą były redaktor naczelny „Tygodnika Powszechnego” z rozbrajającą wręcz szczerością wyznał, że dla woodstockowiczów nie ma żadnej oferty: „Nic nie przyjechałem oferować. Oferuję siebie, swoje doświadczenie. Róbta, co chceta”.

Czy jedynym, co katolicki ksiądz, zwłaszcza z pokaźnym stażem życia kapłańskiego, ma do zaoferowania, jest jego własne doświadczenie? A Pan Jezus? A Jego oferta zbawienia i miłosierdzia bez granic? Pół biedy, gdyby ksiądz Boniecki powiedział chociaż „Kochaj i rób, co chcesz”, co i tak przez opacznie interpretujących słowa św. Augustyna jest nadużywane do usprawiedliwiania moralnie wątpliwych czynów („bo przecież kocham”). Zakonnik niestety po raz kolejny pokazał, że ponad Kościół i jego nauczanie ceni sobie przyjaźń medialnych zwierzchników i wrogo nastawionego do Kościoła salonu. Słowa marianina można tłumaczyć chyba jedynie chęcią przypodobania się młodzieży, która domaga się tylko jednego – przytakiwania i bezgranicznej tolerancji, bez pouczania, i broń Boże, wytykania tego, co robi źle. „Róbta, co chceta”, a przecież tak często cytowany przez księdza Bonieckiego (także na Woodstocku) Jan Paweł II wiele razy powtarzał: „Musicie od siebie wymagać, nawet gdyby inni od was nie wymagali”.

Obojętność na grzech

W tym miejscu dochodzimy do sedna problemu, jakim w rzeczywistości polskiego Kościoła jest od pewnego czasu ścieranie się dwóch koncepcji, odnoszących się do jego funkcjonowania w przestrzeni publicznej. Pierwsza z nich mówi o tzw. Kościele otwartym, którego fundamentalnym zadaniem jest wchodzenie w dialog nawet z największymi oponentami. Cóż z tego, że druga strona domaga się legalizacji homozwiązków czy powszechnego dostępu do aborcji (co przecież jednoznacznie potępia Kościół)? Grunt, że możemy prowadzić dyskusję na poziomie z inteligentnymi ludźmi. Co z tego dialogu wynika? Właściwie rzecz biorąc, niewiele, bo przecież ta druga strona odejdzie niezmieniona, ze swoimi starymi poglądami. I o to właściwie chodzi, bo wyznawcy otwartego Kościoła, w imię źle pojętej tolerancji, nie powiedzą homoseksualistom, że grzeszą, byle tylko ci nie poczuli się urażeni. Drugą koncepcją jest tzw. Kościół zamknięty, z ojcem Rydzykiem, biskupem Meringiem, a ostatnio arcybiskupem Hoserem na czele, który nie boi się ostrych słów, wyżej od przyjaźni z wątpliwymi sojusznikami w postaci „Wyborczej” i TVN ceniąc radykalizm wiary i przesłanie Jezusa z Nazaretu.

Ksiądz Boniecki swoim wystąpieniem na Przystanku Woodstock (a także wcześniejszym stosunkiem na przykład do krzyża w Sejmie: „Jeśli komuś przeszkadza krzyż w takim miejscu, to nie powinien on tam wisieć”) dał wzorcowy popis bezrefleksyjnie pojętej „otwartości”. Zakonnik wyznał, że nie żałuje zaangażowania w obronę Nergala. Nergala, który publicznie podarł Pismo Święte, krzycząc do obserwujących owo makabryczne wydarzenie: „Żryjcie to gówno!”. „Diabelskość Nergala to diabelskość z jasełek. Nie ma w nim nic diabolicznego. To miły, spokojny, mądry człowiek. Diabeł się dobrze sprzedaje w tej formie, to ją Nergal wygrał (…). Na litość boską, schowajcie te stosy, armaty. Zostawcie Nergala w spokoju” – apelował marianin.

ęk w tym, że nikt Nergala na stosie palić nie chce. Zadaniem chrześcijanina nie jest osądzanie ani tym bardziej potępianie kogoś („Nie sądźcie, abyście i wy nie byli sądzeni”). Ale darmo szukać w nauczaniu Jezusa zaleceń, by grzeszników poklepywać po plecach. Ewangeliczna nauka mówi raczej o upominaniu swojego brata, gdy ten grzeszy. Ksiądz Boniecki, fotografując się kilka miesięcy temu w przyjaznej pozie z liderem Behemotha, a teraz ponownie broniąc człowieka, który Kościół nazywa „zbrodniczą sektą”, wprost poklepuje go po plecach, zamiast powiedzieć: „Adam, nie tędy droga”.

Te słowa można dedykować zresztą także księdzu Bonieckiemu. Niektórym wydaje się, że jeśli „spuszczą z tonu” i radykalizm odłożą na lepsze czasy, to zapobiegną licznym odejściom, zwłaszcza ludzi młodych od Kościoła. Problem w tym, że takie myślenie nijak ma się do rzeczywistości, gdyż w świecie wszechobecnego relatywizmu i rozmycia wszelkich wartości ludziom potrzebne są jasne drogowskazy. To zresztą nic nowego, bo przecież już dwa tysiące lat temu Pan Jezus mówił: „Niech wasza mowa będzie tak, tak; nie, nie”.

Autorka jest publicystką serwisu Fronda.pl

Dzisiejszy Przystanek Woodstock właściwie już tylko z nazwy nawiązuje do serii amerykańskich imprez młodzieżowych zapoczątkowanych w 1969 roku pod hasłem „Peace, Love and Happiness”. Legendarny festiwal dzieci kwiatów, symboliczne wydarzenie dla pokolenia rewolucji seksualnej roku 1968, opierał się m.in. na kontestacji zastanego porządku politycznego, hołdując ideom anarchistycznym. Coś podobnego upatrywano w zaproponowanym przez Jerzego Owsiaka polskim odpowiedniku. Miała to być alternatywa dla politycznego bagna, ostoja niezależności i dobra zabawa w myśl wykrzykiwanego radośnie hasła „Róbta, co chceta”.

Pozostało 94% artykułu
felietony
Donald Trump przeminie, ale triumpizm zakwitnie. Tego chce lud
Opinie polityczno - społeczne
Bogusław Chrabota: Nowa Jałta dla Ukrainy?
Opinie polityczno - społeczne
Rafał Trzaskowski albo nikt. Czy PO w wyborach prezydenckich czeka chichot historii?
Opinie polityczno - społeczne
Łukasz Adamski: Szokujące, jak bardzo oderwani od rzeczywistości byli amerykańscy celebryci
Materiał Promocyjny
Big data pomaga budować skuteczne strategie
Opinie polityczno - społeczne
Jan Romanowski: Antyklerykał na czele archidiecezji warszawskiej nadzieją na zmianę w Kościele
Materiał Promocyjny
Seat to historia i doświadczenie, Cupra to nowoczesność i emocje