Polacy wciąż się bogacą

Rz: Z krajów Europy Środkowo-Wschodniej Nordea Życie jest obecna tylko w Polsce. Czy planujecie wzmocnić pozycję w regionie?

Sławomir Łopalewski:

Polska, mimo że wciąż jeszcze ma wiele do nadrobienia, jest znacznie bliższa skandynawskiemu modelowi działania, opartemu na zorientowaniu na klienta. Reszta rynków tej części Europy wciąż w większym stopniu skupia się na dystrybutorach niż klientach docelowych. To wpływa na hamowanie zainteresowania Czechami, Słowacją czy Węgrami ze strony naszych centrali w Kopenhadze i Sztokholmie. Nie słyszałem o planach rozwoju na tamtych rynkach. Mamy za to opracowaną strategię rozwoju dla Polski.

Na przykład poprzez przejęcie Warty i TU Europa?

Jako grupa dysponujemy środkami, które są dwa razy większe od całego systemu bankowego w Polsce i z definicji zawsze jesteśmy zainteresowani dobrymi okazjami. Jednak zakupu ani Warty, ani TU Europa nie rozważamy.

Jakie są zatem wasze plany?

W rozwoju polskiego rynku ubezpieczeń życiowych, na którym działamy, wiele zmieniła prowadzona w ostatnich miesiącach dyskusja o OFE. Poskutkowała m.in. obaleniem mitu mówiącego, że na emeryturze będziemy dostawać tyle samo, ile wynosiła ostatnia pensja. Gdy popatrzymy na piramidę Maslowa (stosowane w psychologii określenie hierarchii potrzeb; według niej by mogły zostać zaspokojone wyższe potrzeby, jak samorealizacja, bezpieczeństwo, muszą być zaspokojone te podstawowe, np. fizjologiczne – red.), coraz więcej podstawowych potrzeb jest już zaspokojonych. Naturalne jest zatem, że ludzie zaczynają się zastanawiać, co robić z finansowymi nadwyżkami i jak zapewnić zaspokojenie podstawowych potrzeb w przyszłości.

Według Polskiej Izby Ubezpieczeń w ostatnim półroczu wartość składki do ubezpieczeniowych funduszy kapitałowych wzrosła o 40 proc. Czy podobny wzrost widać w portfelu Nordei Życie?

Nasz wzrost sprzedaży wyniósł ok. 80 proc., jednak powiększenie składki nie wynika tylko ze wzrostu świadomości społeczeństwa. Wciąż żyjemy w niełatwych czasach bardzo dużej zmienności na rynkach finansowych.

Jednak z kryzysu 2008/2009 r. Polacy wynieśli bardzo ważną wiedzę i nauczyli się nie poddawać emocjom. Rozumieją, co to jest cykl koniunkturalny i że spadki są po zwyżkach naturalne. Ludzie zrozumieli, że lepszą strategią jest realokowanie środków, a nie ich gwałtowne wyciąganie ze stratą. Nasza bardzo dobra sprzedaż jest też efektem kontynuacji rozwoju kanału bancassurance.

Produkty sprzedawane przez banki z powodu wysokiej marży są jednak w ostatecznym rozliczeniu dla klienta droższe, niż gdyby kupować je przez firmę ubezpieczeniową.

Kształt oferty dostosowujemy do zapotrzebowania banków, zatem to one decydują m.in. o cenie polisy. Banki podlegają jednak różnym regulacjom, jak np. MIFID, które zobowiązują je do informowania m.in. o wysokości opłat, badania i sugerowania najlepszych rozwiązań etc. To plus dla klientów. Ubezpieczycielom jest na rękę współ- pracować z bankami, bo zwiększa się możliwość dotarcia do większej liczby klientów.

Jednym z nich są ubezpieczenia grupowe. Kiedy uda się odebrać palmę pierwszeństwa PZU?

Dwa lata temu przestaliśmy uczestniczyć w wojnie cenowej m.in. z PZU i wycofaliśmy się z grupowych ubezpieczeń na życie, które okazały się dla nas nierentowne. Obecnie intensywnie pracujemy nad korporacyjnymi programami emerytalnymi oraz programami inwestycyjno-ubezpieczeniowymi. W Skandynawii standardem jest, że pracodawca daje jako bonus fundusz emerytalny, u nas wciąż brakuje nie tylko dobrej woli, ale też zachęt w postaci ulg podatkowych. Jeszcze do niedawna tylko 8 proc. dużych firm w Polsce, zatrudniających ponad 2 tys. osób, oferowało pracownicze programy emerytalne czy inne podobne produkty. Jest więc wiele firm, które, gdyby chciały, mogłyby zapewnić podobne benefity pracownikom.

Ale tak jak pan mówi – najpierw muszą chcieć...

To dobry sposób motywowania i zachowania lojalności pracownika, więc myślę, że to kwestia dosłownie kilku lat. W pierwszej kolejności fundusze oszczędnościowe zaczną proponować swoim pracownikom duże przedsiębiorstwa. Na początku te zatrudniające tzw. białe kołnierzyki. To osoby z zarobkami często wielokrotnie wyższymi od średniej krajowej, mające za sobą kilka lat pracy na rynkach zagranicznych, które będą bardziej aktywnie poszukiwać możliwości odkładania na emeryturę. Wierzę, że produkty inwestycyjno-ubezpieczeniowe i emerytalne staną się na rynku oczywistością, a nie jedynie wyróżnikiem firmy.

Poprawiliście wyniki, ale wciąż macie straty.