Sektor finansowy i jego instytucje jednoznacznie wskazały na szkodliwość proponowanej ustawy w kształcie, w jakim uchwalił ją Sejm, bowiem oprócz strat sektora bankowego, szacowanych na ok. 22 mld zł, należy policzyć w rachunku ciągnionym straty z tytułu kilkuletniego braku CIT z sektora (2 do 6 mld zł), braku dywidendy, obniżenia akcji kredytowej banków, a więc braku lub ograniczenia finansowania rozwoju i potrzeby dokapitalizowania niektórych z nich w celu zapobieżenia możliwemu bankructwu.
Na dodatek analizy prawne ustawy, przeprowadzone m.in. przez renomowane kancelarie, wskazywały na prawdopodobną niekonstytucyjność ustawy, co grozi w perspektywie roku–dwóch lat wypłatą wielomiliardowych odszkodowań przez Skarb Państwa, czyli nas wszystkich! W końcu okazało się, że ustawa najprawdopodobniej narusza traktaty o wzajemnej ochronie inwestycji zagranicznych, czego dowodem są już złożone listy wielu zagranicznych właścicieli naszych banków.
Z kolei stowarzyszenie reprezentujące drobnych akcjonariuszy zapowiedziało możliwość rozpoczęcia zbiorowego procesu przeciwko Skarbowi Państwa z powodu wywołanej ustawą utraty przez akcje banków notowanych na GPW ok. 15 mld zł wartości.
Te wszystkie wypowiedzi i rzeczowe argumenty na razie nie spotkały się z oczekiwaną reakcją polityków, Sejmu i Senatu w postaci całkowitego wycofania ustawy z dalszego procedowania. W zamian otrzymaliśmy projekt dodatkowej ustawy, mającej wspomagać tych kredytobiorców, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji i nie są w stanie obsługiwać i spłacać zaciągniętych kredytów hipotecznych (zarówno w walutach obcych, jak i w złotych).
Nie kwestionując intencji pomocy poszkodowanym przez los kredytobiorcom, warto się zastanowić, czy przypadkiem politycy nie otwierają kolejnej puszki Pandory? Skoro można pomagać ok. 2 mln kredytobiorców hipotecznych, to jutro tego samego mogą się domagać obywatele, którzy wzięli kredyt na samochód, pralkę czy meble. W końcu i jedni, i drudzy są wyborcami !
