Choroba Parkinsona to przewlekle postępujące schorzenie mózgu. Diagnozuje się ją na podstawie takich objawów, jak drżenie kończyn w spoczynku, sztywność mięśni (przygarbiona sylwetka) oraz spowolnienie ruchów. Prowadzą one do systematycznie narastającej niesprawności ruchowej, która w coraz większym stopniu ogranicza nie tylko zdolność chorego do pracy, ale również możliwość wykonywania codziennych czynności. Z czasem mogą pojawić się także upadki, zaburzenia mowy, wahania nastroju prowadzące nawet do depresji. Pacjent może się skarżyć na gorszą pamięć, spowolnienie myślenia, a także nadmierną potliwość, zaparcia i trudności z trzymaniem moczu.
Przyczyny choroby nie są znane. Wymienia się czynniki toksyczne (endo- i egzogenne), neuroinfekcje, stres i uwarunkowania genetyczne. Na parkinsona choruje 100 tys. osób w Polsce, a na ciężką zaawansowaną postać cierpi 300–1000 Polaków.
Lekarze: leczymy tylko objawy
Choroba Parkinsona jest nieuleczalna. Dotychczas nie opracowano terapii, która powstrzymałaby jej rozwój. Dzisiejsze metody leczenia pozwalają jedynie na złagodzenie jej objawów, dzięki czemu pacjenci przez dłuższy czas mogą zachować sprawność ruchową i samodzielnie funkcjonować.
Ten początkowy etap, charakteryzujący się stosunkowo dużą efektywnością leczenia z zastosowaniem leków doustnych, nazywany jest „okresem miodowym". To wynik działania skutecznych na tym etapie leków. Gdy przestają działać, chorzy zmagają się z uciążliwymi objawami. – Postęp schorzenia powoduje, że z czasem leki już nie pomagają i pacjenci w ciągu dnia są rozdarci między dwoma stanami. Pierwszy, tzw. stan wyłączenia, który objawia się bardzo ograniczoną sprawnością ruchową wynikającą ze spowolnienia i usztywnienia. Pacjent często nie może wstać z krzesła i zrobić kilku kroków, jest zdany na pomoc innych.
W drugim stanie, mimo że leki częściowo łagodzą objawy choroby i sprawność ruchowa jest większa, często dołączają się bardzo intensywne ruchy mimowolne, określane jako dyskinezy pląsawicze. Pacjent może wówczas wykonywać bardzo intensywne ruchy, ale nie jest w stanie wykonywać ruchów celowych, potrzebnych przy zwykłych czynnościach życiowych.
