Przed wyborami zaczynamy mówić o programach, oczekujemy też programu dla naszej gminy. Ale jaki jest program dla jej urbanizacji? Narzekamy na bezład, na rozlewanie się miast, utratę ich tożsamości, niedostatek terenów publicznych. Kiedyś były teorie urbanistyczne, które wpływały na kształt naszego otoczenia. Był czas miasta ogrodu. To urbanistyka przedwojennego Żoliborza, Sadyby w Warszawie, dzielnicy Sołacz w Poznaniu lub Giszowca w Katowicach.

To też modernizm, zapewniający jasne i przestrzenne osiedla, jak chociażby WSM na Żoliborzu, później zdegenerowany formułą ekonomizacji wielkiej płyty. Był i socrealizm, a więc plac Konstytucji i Nowa Huta z jej drugą teraz młodością, ale i z narzuconą obowiązkową narodową stylizacją i patosem przestrzeni publicznych nie przeznaczanych dla swobody mieszkańców. Nowa urbanizacja z USA nie przyjęła się w Polsce. Może dlatego że nasze inwestycje są w zbyt małej skali. Trudno wtedy proponować place, aleje czy miejsca pracy. Boimy się też pięciu zasad współczesnego sąsiedztwa zaproponowanego przez UN-Habitat. Bo nie znalazły się w standardach lokalnych przepisów ustawy „deweloperskiej". Mówimy też o inteligentnym mieście, ale to bardziej technologia, a mniej treści społeczne i kulturowe naszego otoczenia.