W szczególności polegają one na odpowiedniej gospodarce terenami, ochronie złóż naturalnych surowców leczniczych i warunków naturalnych uzdrowiska. Muszą również spełniać wymogi dotyczące dopuszczalnego poziomu zanieczyszczeń powietrza, natężenia hałasu, odprowadzania ścieków do wód lub do ziemi. W takich gminach należy również przestrzegać zasad gospodarki odpadami. Ponadto władze muszą stworzyć odpowiednie warunki do funkcjonowania zakładów i urządzeń lecznictwa uzdrowiskowego oraz rozwoju infrastruktury komunalnej służącej kuracjuszom.
[srodtytul]Trzy strefy[/srodtytul]
Obszar uzdrowiska dzieli się na trzy strefy ochrony nazwane – zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005 r. – A, B i C. Strefa A obejmuje obszar, na którym są zlokalizowane zakłady lecznictwa uzdrowiskowego, a także inne obiekty służące temu celowi. Mogą być w niej umiejscowione ponadto obiekty służące obsłudze pacjenta (turysty), takie jak pensjonaty, restauracje czy kawiarnie. Ustawodawca zastrzegł ponadto, że procentowy udział terenów zielonych w tej strefie wynosić powinien 75 proc.
W strefie tej zabronione jest lokowanie określonego rodzaju inwestycji. W szczególności nie mogą tam powstawać zakłady przemysłowe, ale również budynki mieszkalne zarówno wielo-, jak i jednorodzinne. Oczywiste, że już istniejących nie należy burzyć. Można je nawet modernizować, pod warunkiem że nie powoduje to zwiększenia powierzchni ich zabudowy. Szczegółowy wykaz inwestycji, których lokowanie w tej strefie jest zabronione, zawiera art. 38 ust 1 pkt 1 lit a – m ustawy.
Strefa B obejmuje obszar bezpośrednio przyległy do obszaru strefy A i stanowi jej otoczenie. Procentowy udział terenów zielonych w tej strefie powinien wynosić nie mniej niż