Użytkowanie wieczyste jest prawem terminowym, ograniczonym co do czasu trwania. Zgodnie z art. 236 § 1[link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=5D113E2B3E3DD5DE834B06997E223C30?id=70928] kodeksu cywilnego[/link] maksymalny czas trwania tego prawa wynosi 99 lat. Taka jest reguła. Oznacza to, że wyłącznie w przypadkach, gdy cel gospodarczy użytkowania wieczystego nie wymaga oddania gruntu na ten czas, dopuszczalne jest oddanie nieruchomości gruntowej na okres krótszy. Musi on wynosić jednak co najmniej 40 lat. Kiedy czas użytkowania może zostać zatem skrócony? Co do zasady następuje to, gdy krótszy termin odpowiada woli i potrzebie wieczystego użytkownika.
W wieczyste użytkowanie mogą być oddane jedynie[b] nieruchomości gruntowe stanowiące własność Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego.[/b] Zasady oddawania gruntów w tę formę władania określają przepisy [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=3879E7782CAC1AA7F48B76D32B7ED0FC?id=175872]ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. DzU z 2004 r. nr 261, poz. 2603 ze zm., dalej – u.g.n.).[/link]
[srodtytul]Przetarg, umowa i wpis[/srodtytul]
Zgodnie z treścią art. 27 u.g.n. oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste wymaga zawarcia umowy w formie aktu notarialnego, a ponadto dokonania odpowiedniego wpisu w księdze wieczystej. Wpis ten ma charakter prawotwórczy. Ma on również moc wsteczną do daty złożenia wniosku o jego dokonanie. Konsekwentnie od tej właśnie daty należy liczyć bieg okresu, na który grunt został w użytkowanie wieczyste oddany.
Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste poprzedza co do zasady przetarg. Uzyskanie tego prawa w drodze bezprzetargowej jest możliwe jedynie w sytuacjach wyjątkowych, przewidzianych w art. 37 ust. 2 i 3 u.g.n.