Przypomniał, że podstawą wpisów w ewidencji gruntów i budynków są przepisy art. 20 ust. 1 i 2 oraz art. 22 ust. 1 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=96C6CC3438AD5614399F0CB9989720C7?id=180148]ustawy z 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (DzU nr 240, poz. 2027 ze zm.)[/link] oraz [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=8C787E4686CC77559DDC1E92AE799977?id=161517]rozporządzenia z 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (DzU nr 38, poz. 454)[/link].
Zgodnie z nimi aktualizacja operatu ewidencyjnego następuje przez wprowadzenie udokumentowanych zmian do bazy danych dokumentami stanowiącymi podstawę wpisu, którymi mogą być – prawomocne orzeczenia sądowe, akty notarialne, ostateczne decyzje administracyjne, akty normatywne.
Postępowanie aktualizacyjne ma na celu utrzymanie takiego stanu operatu ewidencyjnego, aby dane w nim zawarte były zgodne zarówno z okolicznościami faktycznymi, jak i stanem prawnym. Ewidencja zawiera bowiem informacje dotyczące gruntów i budynków, a także właścicieli tych nieruchomości.
Organy ewidencyjne rejestrują stany prawne ustalone w innym trybie lub przez inne organy orzekające. Nie mogą natomiast samodzielnie rozstrzygać kwestii kształtu czy powierzchni działki ewidencyjnej.
Dokumenty określające poprzedni stan prawny działek gruntu nie stanowią podstawy do zarejestrowania tego stanu w ewidencji gruntów i budynków, jeżeli stan ten został stwierdzony późniejszym dokumentem, z którym ustawodawca związał skutek wiążącego ustalenia stanu prawnego danych działek gruntu.
Podstawę wpisu danych ewidencyjnych stanowi najpóźniej wydany dokument mogący być podstawą wpisu. W przypadku działek dokumentami tymi były dane wynikające z operatu odnowy ewidencji gruntów.