Wielbłądy, jako zwierzęta juczne wymieniane są w biblijnych opowieściach o Abrahamie, Izaaku, Józefie i Jakubie. Archeolodzy jednak dowiedli, że wielbłądy na ziemiach dzisiejszego Izraela zostały udomowione kilkaset lat później, niż biblijny Okres Partiarchów (lokowany pomiędzy 2000 a 1500 lat p. n. e.). Jest to niezbity dowód, że tekst biblijny powstał znacznie później, niż opisywane w nim wydarzenia.
Dr. Erez Ben-Yosef i dr. Lidar Sapir-Hen z Wydziału Archeologii i Kultur Bliskiego Wschodu Uniwersytetu w Tel Awiwie użyli do badania wieku kości wielbłądów metody węgla radioaktywnego C 14. Wyniki badań naukowcy opublikowali na łamach magazynu „Tel Aviv".
— Wprowadzenie do naszego regionu wielbłąda było bardzo ważne dla rozwoju gospodarczego i społecznego powiedział dr Ben-Yosef. —Analizując dowody archeologiczne z miejsc produkcji miedzi w Dolinie Arawa, byliśmy w stanie oszacować wiek zdarzeń w dokładnością do dziesięcioleci.
Archeolodzy ustalili, że wielbłądy prawdopodobnie zostały udomowione na Półwyspie Arabskim i wykorzystywane jako zwierzęta juczne gdzieś pod koniec II. tysiąclecia p. n. e. Na terenie Izraela kości najstarszych udomowionych wielbłądów pochodzą z doliny Arawa, która biegnie wzdłuż granicy izraelsko- jordańskiej od Morza Martwego do Morza Czerwonego. Tam były starożytne ośrodki produkcji miedzi. Od 2009 badacze prowadzili wykopaliska w obozach wytapiaczy miedzi, pochodzących z okresu między XI a IX w. p. n. e. Tam właśnie znalezione zostały kości wielbłądów.
Pochodziły z warstw archeologicznych ze schyłku X wieku p. n. e. lub późniejszych. Według chronologii biblijnej od Okresu Patriarchów minęło już kilkaset lat, a od czasów Króla Dawida kilkadziesiąt. Kilka kości znalezionych w starszych warstwach pochodziło prawdopodobnie od dzikich zwierząt.
