Były to czasy XIX dynastii (1292 – 1186 p.n.e.). Człowiek pochowany w grobowcu nosił imię Betah Mes. Sprawował urząd królewskiego pisarza, dowódcy wojsk, stróża skarbu i zarządcy królewskiej spiżarni.
Grobowiec ma 70 m długości. Wykuty jest w skale. Mieszczą się w nim liczne komory i korytarze. Ściany komór i korytarzy zdobione są reliefami przedstawiającymi zmarłego i jego rodzinę, żonę Mout i syna Khonsou w trakcie polowania i łowienia ryb w Nilu, kapłanów składających ofiary bogowi Amonowi oraz statuetki pomniejszych bóstw. Na ścianach widnieją także hieroglificzne inskrypcje, ale nie zostały jeszcze odczytane.
Grobowiec był uszkadzany wielokrotnie. Pierwszy raz już w starożytności, w epoce rzymskiej. Potem kamieni z grobowca używano do wznoszenia budowli chrześcijańskich oraz islamskich. W XIX wieku, za panowania Mohameda Ali Paszy, został obrabowany.
Egipscy archeolodzy spodziewają się znaleźć w głównej komorze grobowej mumię Mesa i być może jego małżonki.
W Sakkarze znajdował się ośrodek kultowo-religijny. Tam wzniesiono 2650 lat p.n.e. najstarszą piramidę władcy Dżesera. Tam polscy archeolodzy pod kierunkiem prof. Karola Myśliwca odkryli grobowiec starszy o tysiąc lat od obecnie odsłoniętego, w którym spoczął Merefnebef, wezyr i zaufany faraona Teti.
