Natalia Przybysz: Być dzieckiem i być psem

Chodziła pani do liceum im. Jerzego Grotowskiego, czy nagranie płyty „Tam”, przypomina jego performerskie akcje, w tym „Góra”, które były dosłownie wyprawą w nieznane? Pani też przygotowała wyjazd – na grecką wyspę, nie ujawniając zespołowi, gdzie lecicie i jak to się skończy.

Od dwudziestu lat piszę piosenki, nagrywam płyty, a potem podróżuję z zespołem po Polsce, by grać koncerty. Im starsza jestem, tym bardziej rozumiem ten powtarzający się cykl i rytm, w którym jestem zawieszona. Trwam w tym z moimi ulubionymi ludźmi muzykami i kumplami w takim samym składzie już parę dobrych lat. To Jurek Zagórski, Mateusz Waśkiewicz, Pat Stawiński oraz Kuba Staruszkiewicz. Produkujemy wspólnie i komponujemy wspólnie, kombinując jak przeżyć przy okazji coś, co można by nazywać przygodą. I tym razem przyjaciel podsunął mi pomysł nagrania płyty na Hydrze w małym studio stworzonym po starej fabryce dywanów.

Jako „szefowa” dbam o mój zespół, przede wszystkim pilnując bezpiecznej, przyjemnej i inspirującej atmosfery do tworzenia. Wiem bowiem, że warunki są ważne, by móc odpowiednio nastroić się do wychwytywania z otoczenia i z samego siebie tego, co najlepsze. Nie mamy w składzie nikogo, kto swoim ego narzuca reszcie lub drugiej osobie pomysł czy kierunek. Wiem, że to brzmi utopijnie, ale współgramy, „współ-opowiadamy”, dlatego jest miejsce dla każdego z nas.

Foto: Natalia Przybysz - „Tam”, Kayax Production & Publishing

Chciałam, żebyśmy zaufali miejscu - dlatego nie braliśmy ze sobą naszych instrumentów. Chciałam, żebyśmy zaufali sobie, dlatego wszystkie pomysły na te 11 utworów powstały Tam, czyli w Grecji.

Czy wybrała pani Hydrę również dla jej muzycznej legendy? Tam w komunie artystycznej żył Leonard Cohen, napisał „Mariannę”, o kobiecie którą tam spotkał, co opisała niedawno w powieści Polly Samson, żona Davida Gilmoura.

Decyzja była spontaniczna, a kiedy nasza podróż stała się realna - zaczęłam czytać i zakochiwać się w miejscu. Jest na wyspie pewien duch, pewna aura, trudna do opisania. Mam nadzieję, że choć trochę tej magii udało nam się zatrzymać na płycie. Przeżyliśmy bardzo specjalne chwile - oprócz zespołu była ze mną managerka, nasz realizator dźwięku Krzyś Kilar i niesamowita Sylvia Pogoda, odpowiedzialna za klipy zdjęcia i wizualną stronę projektu.

Duża część płyty poświęcona jest morzu, wodzie, oceanowi. Czy szukała pani mocnego punktu odniesień, metafory? Czy to ma korzenie w konkrecie?

Jeszcze przed premierą mojej poprzedniej płyty z niezaśpiewanymi wcześniej tekstami Kory, miałam szalony przywilej udziału w programie TVN „Przez Atlantyk". Choć nie brzmi to realnie, to ja naprawdę tam byłam i ten ocean przepłynęłam. To co widzowie mogli oglądać pomiędzy blokami reklamowymi, to jakieś 3 procent moich przeżyć z kontaktu z niekończącym się przez trzy tygodnie horyzontem. Miałam ze sobą swój świat wewnętrzny i wtedy właśnie, w środku siebie, pomiędzy dwunastką nieznajomych mi osób, zaczęłam pracować nad nową historią. Wiedziałam już wtedy, że przygoda, przyroda i morze to będą składniki podstawowe nowej płyty.

Czytaj więcej

rozmowa

Fisz: Nie mogę pojąć prorosyjskiej propagandy w Polsce doświadczonej przez Rosję

Moje dzieci mają przyjaciół z Ukrainy ze szkoły. Zintegrowali się, jeżdżą na deskorolkach, zakochują się i słuchają ukraińskiego, bardzo dobrego, rapu – mówi Bartek „Fisz” Waglewski, który z grupą Kim Nowak wydał 27 października album „My”.

Śpiewa pani: długie patrzenie w wodę odkrywa wiele tajemnic. Co pani zobaczyła w wodzie?

Woda jest lustrem. Fale są jak emocje. My jesteśmy z wody. Wystarczy wskoczyć i popłynąć - od razu piosenki piszą się same.

A skąd temat Japonii, poza tym, że, jak pani pisze, morze jest jak haiku?

Japonia jest marzeniem od lat. Potężniejszym niż Indie, w których byłam kilka razy i skąd mam Jogę. Kocham ten czas, kiedy coraz częściej śni mi się Japonia i coraz bardziej się materializuje. Nie spieszę się z tą podróżą. Ostrożnie szkicuję jej plan.

Ta płyta jest też o rozstaniu na życzenie i podróży, która pozwala z większym przekonaniem, jak się okazuje, powrócić do bliskiej osoby?

Jest o tęsknocie, przerwanych więzach, kierunku, byciu dzieckiem i byciu psem (śmiech).

Jak doszło do nagrania „Pacyfik” z Fiszem, który śpiewa, nie rapuje. Co to za dom nad Pacyfikiem? Wyobraziliście sobie, że jesteście rodziną rybaków?

Uważam, że Fisz śpiewa pięknie jak Jimi Hendrix - naturalnie i uczuciowo. Jestem też od lat zafascynowana jego pisaniem. Dlatego tekst pochodzi od niego. Moja jest druga zwrotka z wielorybim okiem. Nie rozmawialiśmy o tej piosence, dialog jest pomiędzy słowami. To jest spotkanie odbywające się w strefie zawieszonej gdzieś w naszych wyobraźniach, nie wiem czy w tym samym miejscu na mapie.